[Irenna]

Napisał kpwalski

Pod strugami nieszczęść moknę,
jak pąk kwiatu pochylony
ale przyjdą dni pogodne
i podniosę wzrok spuszczony.

Wyschną wtedy łzy i żale
zostawiając gorycz w gardle,
może spojrzę już zuchwalej
słońcu w twarz co lśni zbyt raźnie.

Nie rozjaśnię serca mroku
patrząc w jasny błękit nieba.
Wiatr wiejący wśród obłoków
wspomnień złych nie porozwiewa.

Jednak pójdę tam gdzie zorza
złudną barwą czerwienieje
i choć chwilę muszę doznać,
że się wchłaniam w barwną knieję.

Purpurowy blask okrywa
łany traw zgniecionych w ziemię,
tak wysłany różu dywan
niech w bajeczną podróż wiedzie.

Rozkwitnięta połać zorzy
zmienia barwę w czerń kotary,
pora wracać, kończyć marzyć,
gdy otwiera noc swe bramy.
Kp.

Zawsze mamy nadzieję,że los się odmieni i w naszym sercu zagości radość...i niech ta nadzieja nie znika...