Słonecznik
Wyrósł u mnie słonecznik w ogrodzie
z wielka tarczą złociście błyszczącą,
pnie się w górę przy pięknej pogodzie
jakby było mu ciągle brak słońca.
Jak król, który się wznosi nad kwiaty
ze złocistą na głowie koroną,
choć wspaniale rozkwitły rabaty
lecz słonecznik piękniejszy niż one.
Swym zapachem przywabia motyle,
co poprzednio fruwały nad łąką
będą z nim zanim lato przeminie
i mróz nocny przyśpieszy rozłąkom.
Gdzie ja znajdę piękniejszy kwiat lata,
taki wzniosły z królewską koroną,
niech mi kwitnie i ogród ozłaca
nim mu liście jesienią zapłoną.
Obok kwitnie różyczka czerwona,
chociaż niższa lecz również wspaniała
nikt ją tu nie posadził lecz ona
rośnie tak, jakby być tutaj chciała.
Te dwa kwiaty należą do siebie,
czuję to, kiedy zerkam wciąż na nie.
Czy coś czują, doprawdy sam nie wiem
ale rosną przy sobie wspaniale.
Moje kwiatki wyrosłe nad innych
będą mego ogrodu ozdobą,
będą kwitły do późnych dni zimnych
i nawzajem wciąż cieszyć się sobą.
Kp.