Do Pani Slowikowa, Malwina i NutaDo
Pięknie napisałyście o malarstwie i tych, którzy malują.
Teraz ja wam powiem czym dla mnie jest malarstwo. Kiedy się ono zaczęło, to raczej trudno mi sobie przypomnieć. Zawsze malowałem. Na gwiazdkę bardziej cieszyły mnie kredki i ołówki, niż jakakolwiek inna zabawka. Być może, że gdybym poszedł w kierunku moich zamiłowań, to moje życie potoczyło by się zupełnie inaczej. Ale potoczyło się jak się potoczyło i czasem nie mamy na to wpływu. I tak trzeba się cieszyć, że nie potoczyło się gorzej i życie daje nam wiele radosci i sukcesów. Czasem wystarczy je tylko zauważyć.
Malarstwo jest dla mnie jakimś innym światem, niz ten który mnie otacza. Jest jakimś autystycznym azylem, gdzie mogę uciec od dramaturgi świata. Jest dla mnie światem moich marzeń, wspomnień z dzieciństwa, krzykiem wypowiadanym przez zagubionych ludzi, ukrytym w zatroskanych twarzach.
Zawsze dziwiło mnie, dlaczego ludzie nie widzą kolorów, które ja widzę. Nie widzą ludzkich uczuć, trosk i namiętności, zawartych w milczeniu "szarych" ludzi. Dlatego maluję, by spojrzeć własnej duszy w głąb i skonfrontować ją z szarością zwykłych, przeciętnych ludzi. Gdy namaluję, coś, tam nie coś, nie żadne dzieło oczywiscie, ale te moje zwykłe prace, to stawiam, po ciągłych przeróbkach, poprawkach i poszukiwaniach trwajacych czasem kilka dni, a czasem tygodni i mam wrażenie, że stoję obok siebie. Patrzymy wówczas obaj. Ja, jako ja i ja, jako moja dusza. Być może, że powiecie, że ze mną jest coś nie tak, ale nie. Mam kontakt ze światem
. Ale to jest inny kontakt. Chodzi mi o to, że ludzie chcą poznać świat, ludzi, zgłębić pytania i znaleźć odpowiedzi. A najtrudniej jest poznać samego siebie. Samego siebie, w sensie stosunku do drugiego człowieka i świata. W sensie krytycyzmu i szacunku, nawet do tego, co często nazywamy bezsensem, beznadzieją a nawet głupotą.