Dobrze to ujęłaś Renatko! Warto żyć i być potrzebnym. Potrzebni jesteśmy zawsze! Nawet ci co nie mają nikogo, też są potrzebni, obok nich są ludzie i czakają na podaną im rękę. Mam kogoś takiego kto jest sam, dosłownie sam! Wyobraź sobie, że u niego drzwi się nie zamykają, zawsze ktoś przychodzi, chce pomóc, on mając już prawie 90 lat, jest cudownym, zawsze uśmiechniętym człowiekiem. Nie martwi się że nie miał dzieci, że umarli bliscy a on jak na złość żyje.
Jest przyjacielem dla każdego, uśmiecha się, wita każdego z radością. Przychodzą młodzi ludzie, starsi, znajomi, przyniesie ktoś kawałek ciasta, zrobi herbatę i już jest milutko.
Tak mamy sobie pomagać, wspierać się. Ja się nie wymądrzam, tylko znam życie jak większość z Was. jedni mieli pod górę, innym było lżej. Nie ma idealnego porównania w naszym życiu. Bądźmy razem, będzie nam lżej. Nina.
|