[zCentrum]

Rozdział „W Polsce „ludowej” ”

Trzydzieści dziewięć migawek – kilka z nich …

„W Polsce „ludowej” bywali łajdacy, ale i porządni ludzie. Pracodawca żony naczelnika odmówił zwolnienia jej z pracy. Ktoś na wyższym szczeblu uznał, że nieładnie jest dzieci wyrzucać na bruk. Po miesiącach bezrobocia były naczelnik znalazł zatrudnienie w małej spółdzielni nie mającej wydziału kadr.”

„Przed wojną mój brat i ja przyjaźniliśmy się z Kaziem Prószyńskim, o kilka lat starszym od nas, w czasie studiów członkiem organizacji monarchistycznej, architekta z wykształcenia, swego czasu głośnym z reportaży zagranicznych. Pochodził jak i my z rodziny ziemiańskiej, ale nie z Wołynia lecz z Mińszczyzny. Różna pisownia nazwisk niewiele nas obchodziła. W czasie wojny Kazio zginął rozstrzelany przez Niemców.
Po wojnie pozbawiony pracy w Uniwersalu, korzystając z wolnego czasu, zainteresowałem się historią rodziny.
Okazało się, że Pruszyńscy pochodzą z Pruszyna (koło Siedlec), a Prószyńscy z Proszanki, gdzieś na Białorusi.”

„W latach „nieboszczki ludowej” przyjemniej było wspominać przeszłość, aniżeli martwić się o jutro. Toteż któregoś dnia w latach sześćdziesiątych wpadłem na pomysł: dlaczego nie pojechać do Pruszyna, rodzinnego gniazda, położonego zaledwie sto kilometrów od Warszawy?
…
Muszę przyznać, że wyczytawszy na tablicy drogowej napis „Pruszyn 9 kilometrów”, odczułem pewne wzruszenie:
po czterystu latach Pruszyńscy wracali do swego gniazda.
Wzruszenie przemieniło się w zdumienie, gdy na nasze spotkanie wyszła procesja z feretronami, kościelnymi chorągwiami, dziewczętami w bieli poprzedzającymi księdza z monstrancją.
Skąd dowiedzieli się o naszym powrocie do Pruszyna? Przecież nikogo o nim nie powiadamialiśmy.
Wkrótce zagadka się wyjaśnia. To procesja z okazji Święta Bożego Ciała. Dlatego mieliśmy właśnie dzień wolny.”