Czytając te posty... doszłam do wniosku, że ja jednak trafiałam na dobrych ludzi. Bardzo Wam współczuje. Rodzice byli spokojni, chociaż tata lubił trochę w siebie wlać, ale to kończyło się cichymi dniami. Raz dostałam .. ale od mamy... tata nie bił... jak poszłam na randkę w wieku 14 lat, oj..trzymali mnie krótko, króciutko...
W małżeństwie też układało mi się nieżle, chociaż czasem szło "na noże". Ja sobie nie wyobrażam co bym zrobiła jak mąż by mnie uderzył, wtedy od razu byłby koniec. Ale macie rację, że większość kobiet woli ukrywać takie fakty, bo się wstydzą, i nie ma tu znaczenia czy to jest duże miasto czy mała wioska, ale chyba w takich mniejszych jest gorzej bo wszyscy wszystkich znają. A że boją się zostać bez chłopa, to się i9m nie dziwię, w małych miejscowościach nie wyjdzie sama do kina ani na kawę, że nie wspomnę o piwku. A często nawet znajomi nie chcą takiej zaprasząćbo się boją o swoich mężów, żeby im nie odbiła. Taka jest niestety mentalność ludzka i nic na to nie poradzimy.
|