Tak sobie myślę w czasie zarazy.
Dziwny jest taki stan zagrożenia, a dla mnie stan oczekiwania
na jakże wątpliwą podróż mojej duszy ku nieśmiertelności.
Myślę czy i jakie wskazówki pozostawić dzieciom i wnukom.
Może pozostawić jaką chwytliwą myśl lub hasło?
Jeżeli - to tylko to o życiu.
Banały: Że jest piękne dla młodych, trudne dla dorastających,
ciekawe dla dociekliwych, a dla starych jest takie, że już nie czuję się
do niego szczególnie przywiązana.
Pandemia się nasila, ludzie okopali się w domach razem z nadzieją, że wirus ich nie znajdzie.
Nie znajdzie na wiosnę, to być może poszuka dokładniej w jesieni, jak ongiś hiszpanka.
Wielu wyznaje nową wiarę. Nie w Boga, który zsyła zdrowie lub chorobę,
lecz w to, że jeszcze trochę, a naukowcy znajdą szczepionkę przeciwko CEVID-19.
Opustoszały kościoły, zapełniły się apteki i sklepy internetowe.
Życie kulturalne, towarzyskie oraz duchowe przeniosło się do Internetu
i przed odbiorniki mediów. W kryzysie każdy łaknie dobrego słowa, nadziei,
ze ma przed sobą jakąś - na tej Ziemi - przyszłość.
Gdy świat stał się wrogi i nieprzyjazny łaknę piękna.
Łażę po ogrodzie, słucham ptaków, podziwiam krokusy i wiewiórki.
Doceniam złożoność natury, jej doskonałość.
Czytam poezję, szukam sztuk teatralnych, słucham muzyki.
W tym miejscu dzięki składam userom za wszystkie cenne linki ,
za Wasz głos wpisany w posty, za dzielenie się informacją i myślami
Zmieni się świat po pandemii. Zmieni się wiara wierzących, zmieni się filozofia życia.
Może pójdzie to w stronę ekologii i poszanowania nauki, poszanowania Ziemi,
a może wprost przeciwnie - nastanie nowe średniowiecze?
Zmieni się gospodarka, systemy administracyjne przeniosą się w większej mierze do komputerów.
Myślę, że ludzie docenią cyfryzację, która umożliwia zdalną pracę i naukę,
wymianę wytworów sztuki, literatury, prezentację muzyki.
Czy patrzymy w tym samym kierunku?Czy widzimy podobnie?