[Mar-Basia]

13 listopada 1903 zmarl ojciec impresjonizmu, francuski malarz Camille Pissarro.
Znane powiedzenie Camille Pissarro :
"Wszystko jest piękne, wystarczy tylko umieć dobrze spojrzeć.

Ojciec impresjonizmu. Najstarszy i najaktywniejszy z malarzy reprezentujących nurt impresjonistyczny. Skupiał się głównie na pejzażach i scenkach rodzajowych, a w późniejszych latach życia skłaniał się ku obrazom Paryża i żyjących w nim ludzi.
Droga Pissarra do malarstwa była pełna trudnych decyzji i wyrzeczeń. Jako, że był synem kupca, rodzice chcieli uczynić go właścicielem interesu. To zmusiło młodego artystę do ucieczki do Wenezueli. Pissarro wyjechał razem z duńskim przyjacielem z Kopenhagi Fritzem Melbye’m. To właśnie on stał się mentorem Pissarra, szkolił go w zakresie akwareli, ołówka i tuszu. To on był pierwszym odbiorcą i krytykiem prac młodego malarza.
W 1855 roku, w wieku 25 lat, Pissarro podjął decyzję o wyjeździe do Francji. W Paryżu rozpoczął studia w Ecole des Beaux-Arts w Academie Suisse. Tutaj poznał Moneta i Cezanne’a. W 1959 roku udało mu się zaprezentować swoje prace na paryskim Salonie, , później jego prace nie zostały tam już przyjęte.
Najlepiej wychodziło mu malowanie pejzaży i krajobrazów. Przekonują o tym takie obrazy jak: Ogrody Hermitage w Pontoise czy Okolice Louveciennes. Wiele dzieł dotyczących tematyki wiejskiej niestety nie przetrwało wojny francusko-pruskiej z lat 1870-71.
Pissarro, zniechęcony trudnym dostępem do wystaw postanawia dołączyć do Moneta i razem z nim organizuje Wystawy Niezależnych. Odtąd jest aktywnym działaczem na rzecz rozwoju i upowszechnienia impresjonizmu. Przeciera szlaki innym impresjonistom i stara się znaleźć odpowiednie miejsce dla impresjonizmu w świecie sztuki. Bierze udział we wszystkich ośmiu wystawach.
Ze względu na swoje zaangażowanie i doświadczenie artystyczne dla wielu stał się przywódcą i nauczycielem. Był najbardziej szanowanym i poważanym artystą w grupie Moneta, Renoira, Degasa i Cezanne’a. Dla wielu był inspiracją i wzorem. Młode pokolenia twórców uznały Pissarra za mentora. Mimo powszechnego uznania udało mu się sprzedać za życia zaledwie kilka obrazów.
Do najważniejszych i najbardziej znanych dzieł Pissarra należą: Autoportret, Przymrozek, Czerwone dachy, Wyspa Lacroix. Rouen, efekt mgły, Wiejska ścieżka, Montmartre.

Wiecej :
http://www.magazynsztuki.pl/camille-pissarro/

Camille Pissarro, nazywany, przez wzgląd na swoją imponującą brodę, Abrahamem, Mojżeszem, a nawet Bogiem impresjonizmu, jest – mimo tej imponującej tytulatury – tym mniej znanym impresjonistą, jakby nieco schowanym za plecami „frontmana” grupy Claude’a Moneta. A niesłusznie – obrazy Pissarra, chłopaka urodzonego na Antylach, który od wczesnej młodości malował pejzaże, stanowią równie dobrą wizytówkę kierunku, który zatrząsł w posadach sztuką akademicką.

W powiesci "Bezmiar Slawy" z zycia Camille’a Pissarro, Irving’a Stone, autor opisuje dzieje zycia " ojca impresjonizmu " i jego pasji do zycia.

„I znów jestem bez grosza”– to jedno z najczęściej powracających zwrotów w listach Pissarra. Malarstwo było praktycznie jedynym źródłem utrzymania, a przez większość życia przynosiło skromne dochody, co stawiało w trudnej sytuacji jego liczną rodzinę. Żona artysty tak pisała w liście do syna Luciena: ”Twój biedny ojciec nie jest niczemu winny. Nie zdaje sobie sprawy z materialnych trudności życia codziennego.”

„Powiecie, że podglądał wszystkich. Dlaczego nie? Wszyscy go podglądali, ale się tego wypierają. Był jednym z moich mistrzów i ja się tego nie wypieram” - Gauguin.

Jedną z najbardziej znaczących przyjaźni Pissarra była ta z Cezannem. Ich zażyłość trwała z kilkoma przerwami ponad 15 lat. Od 1865 roku do końca lat osiemdziesiątych. „Cezanne poddał się moim wpływom, a ja jego – pisał Pissarro – Interesujące jest podobieństwo jego pejzaży z Auvers i Pontoise do moich. Oczywiście zawsze byliśmy razem! Ale jest pewne, że każdy z nas zachował najważniejszą rzecz: własną wrażliwość”.

Autoportret, rok 1873


Pasterz i owce