Witajcie... to prawda, że był znakomitym organizatorem, jeszcze za czasów kabaretu. Wiadomości o karierach wszystich znajomych miałam tylko dzięki temu, że TV Polonia zaistniała, i oczywiście gdy przyjeżdzałam do Polski, brat opowiadał co nowego się dzieje, i regularnie wszystkie książkowe nowości docierały do mnie wysyłane przez brata. Ale największym przełomem, była TV... i w jednym z pierwszych widzianych przeze mnie programach, zobaczyłam wspominającego Piotra Szczepanika, i chyba w tym momencie, postanowiłam pisać codziennie w zeszycie, to co się dzieje, coś w formie pamiętnika. Teraz piszę już 19 częsć, codziennie coś notuję, czasem to tylko kilka zdań, czasami zapełniam strony. Dzięki temu, przetrwałam bardzo ciężkie momenty i przypomniałam sobie niezmiernie dużo rzeczy.
Ale, czytając siebie po jakimś czasie, swierdziłam... że do pisania talentu nie mam!!!
To tylko notatki z życia. Natomiast, myślałyśmy z przyjaciółką, która jest tutaj we Francji, żeby ponagrywać nasze wspomnienia szkolne, zawodowe i póżniej to co nas spotkało na obczyżnie!!!
Bo tu nasze drogi się rozeszły, i wszystko co się działo było bardzo kontrastowe. Ona robiła karierę ja zajmowałam się domem... oddalone od siebie przestrznią i sytuacją....znalazłyśmy się po latach... w tym samym punkcie.
Gdy zdarza nam się robić bilans, ten kontrast nas zaskakuje, a zaczynałyśmy obie w tym samym czasie Szkołę Baletową. I przyjazń przetrwała... wszystko.
Już dawno nie robiłam takich obrazeczków, to na dzień dobry.