Moja Anglia ....

[amiii]

Napisał gratka

Zazdroszczę im pogody ducha, klimatu, stopy życiowej, ale się do tego nie przyznam,
bo póki co zazdrość uchodzi za uczucie sąsiadujące z zawiścią.
A ja zazdroszczę im ino ciut ciut...zazdroszczę na spokojnie i rezygnacją z jakichkolwiek myśli,
że my tu w Polsce też byśmy tak mogli.

Gratko
Gdybym dalej żyła w Polsce,
miałabym dokładnie te same odczucia co Ty.
Mnie pewne rzeczy "gniotły" jeszcze jak młoda byłam,
bo czasem udało mi się zerknąć na inny świat, innych ludzi.
Piszesz m.in. że zazdrościsz stopy życiowej tym tutejszym emerytom.
Ok, może niektórym żyje się nieźle, jak mają prywatne emerytury albo inne dochody.
Ale tu większość emerytów żyje z tej państwowej emerytury czyli prawie głodowej i ledwo wiąże koniec z końcem.
A przecież żeby się śmiać, tańczyć, próbować na czymś grać (choćby na trójkącie ),
spotykać się z ludźmi, cieszyć z czegoś, nie trzeba pieniędzy.
Pewnie, pieniądze ułatwiają pewne rzeczy
ale nie są warunkiem koniecznym.

No cóż, w Polsce to niemożliwe,
takie podejście do życia ,do zabawy starszych ludzi jak tu,
polska mentalność na to nie pozwala.
Może gdzieś tam są jakieś "przebłyski" jakiejś aktywności, zabawy, odrobiny "szaleństwa"
ale to krople w morzu.

Wyobrażasz sobie Gratko że tak obie przebrane za piratki wyszłybyśmy
i wygłupiały się na jakiejś imprezie,
w dodatku z trunkiem w ręce np. na rynku w Rzeszowie??
Te szepty : "babom się w głowach na starość pomieszało,
babciom to wnuki bawić a nie wygłupiać się, zgorszenie tylko i wstyd, nie przystoi..."
W Polsce jest moda na powagę, smutek, narzekanie.

A tu nie ma znaczenia wiek, status społeczny, uroda, strój,
na każdym kroku czuje się szacunek do drugiego człowieka, absolutną tolerancję a i życzliwość,
mnóstwo uśmiechu i ten luz w relacjach międzyludzkich.



Np. te panie na zdjęciu, są w wieku mocno pobalzakowskim, urodę też mają nienachalną
ale radość z życia aż od nich bije i wręcz zaraża:




...............



A co do bezkosztowego szczęścia.
Ja tam kiedyś miałam cały worek szczęścia za darmo,
ale po kolei.
Mam na grządce tak gęsto zasadzonych tulipanów, hiacyntów i żonkili,
że już nawet palca wetknąć się nie da a co dopiero nowych cebulek.
Ale dokupiłam cebulek tulipanów
i próbując je sadzić,
pomyślałam,
że będę mieć szczęście, jak uda mi się gdzieś wetknąć jeszcze choćby jedną cebulkę.
I co? Udało mi się (nie bez trudu) wetknąć wszystkie
i tak sobie pomyślałam, że miałam tyle szczęść ile cebulek.
Głupie? Głupie ale radość z drobnostek pomaga nie zwariować,
jak sobie uświadamiamy, że my już na finiszu i trzeba łapać każdy okruch tego, co nas cieszy.
A przecież nie ma jednej definicji szczęścia,
ja czasem szczęściu pomagam,
mam swoje małe szczęścia ale jak je tak "do kupy"....



I tak mi się przypomniało, pokazywałam tu migawki z Exeter,
spontaniczna zabawa ale i ten kwiatek przy berecie tej starszej pani.
Inna miała większy, akurat nie ma jej na tym filmiku.
Wyobrażasz sobie nas z kwiatami we włosach paradującymi po ulicach Łańcuta albo pląsających?
Mnie wyobraźni nie starcza.

Tu pierwszy z brzegu film
i nasza rówieśniczka z kwiatkiem przy berecie (raczej nie moherowym).

I ta radość i ten śmiech...

https://photos.app.goo.gl/a3PVTMyE2Tx4o9Cw5



Pominęłam jeszcze jednego kandydata na męża
ale ten też by mi nie pasował:



.......................






Nieskładny ten post ale się spieszę.