Kącik poezji własnej i innych autorów - część XIV

[majkrzych]

Park

Zachmurzone niebo
Mglisty poranek
Złote drzewa
Kraina bajek

Parku samotność
Wiatrem owiana
Tańczącym liściom
Biel śniegu dodana

Kroki nieśmiałe
Szelest pod nogami
Miło być razem
Marzenie spotkamy

K.F.

[mimoza]

Ja się tutaj denerwuję, że zima jesienią... jak to tak?
A wystarczyło przeczytać Twój wiersz i zaraz zmieniła
mi się perspektywa. Czemu tak rzadko przychodzisz?
Do miłego, następnego. - Cz

[bogda]

Witam miłe Wierszoluby
Czesiu, mnie się perspektywa nie zmieniła, chociaż zima jest piękna (podobno) to i tak jej nie lubię
Chociaż w wierszu Majkrzycha wygląda cudnie

[mimoza]

Urodziny Naszej Halinki B.

Przyjmij ode mnie życzenia, wszystkie do spełnienia.
Bądź z nami jak najdłużej, bo bez Twoich ciepłych słów
niestety... nie było by takiego efektu naszej twórczości.
Po prostu nas uskrzydlasz, dodajesz wiary, że warto.
Dlatego żyj STO LAT w zdrowiu.
Czasami nie znudź się nami i bądź!!! - Czesia



Do życzeń dołączyła Helenka/Kasyda, która od jakiegoś czasu
nie uczestniczy w "Kąciku..." z prozaicznego powodu, została
bez laptopa. Ale w najbliższym czasie wróci...

- Cz

[mimoza]

Bogda


>>>>><<<<<

Z plątaniny słów, nie zawsze
Dobrze dobranych zaczątek rozmowy,
Początek poznania
Kiedy mówi nie, które nie nie znaczyło
Na zrozumienie liczyła
Szeptem mówiła by nikt nie usłyszał
Krzykiem wyrażała dezaprobatę
Normalnej rozmowy między nimi
Nie było, odeszła z płaczem
Nad ranem
Głosem nie znoszącym sprzeciwu
Pożegnała przeszłość
Dobierając misternie słowa
Na kolejną rozmowę
Przyszła przygotowana
Jak Ariadna z kłębkiem wełny.

- Cz
03 grudnia 2011 roku

[Honoratka]

Halinko cały kosz serdeczności w Dniu Twojego Święta.
Żyj STO LAT a nawet dłużej, bo bez Ciebie nie będzie naszego pisania.Jesteś motorem, siłą przewodnią - dodajesz nam skrzydeł.
Jeszcze raz Wszystkiego co Najlepsze

[bronczyk]

Majkrzych takie kruche emocje mam spacerując po zaśnieżonym parku. Tyle lat czekałam, aby pięknie zostały wyrażone.
Mimozo i to jest nasze odczuwanie. Czuje się jakbym była w środku wiersza. Dzięki tobie kobiety mają głos. Mówią co je boli, porusza,nie ukrywają swoich pragnień.
Bardzo dziękuję za pamięć. Nigdy mi się nie znudzi czytanie wierszy. W genach mi zapisali, że poezję kochać będę, a jeszcze jak jest wspaniała to mi będzie serce poruszać.

[mimoza]

Bronczyk


Pamięć

Kiedy jest mi tak źle, tak źle,
Że ziemia obsuwa się spod nóg,
A niebo – jak cegła spada na głowę
Samotny spacer wybieram.
Rozsypane na wietrze,
Myśli pogubione,
Marzenia niespełnione
Zbieram do koperty,
Pieczęcią pamięci zaznaczam.
Co złe wybaczam, wiatrowi oddaję
Chcę zapomnieć, odsunąć jak najdalej.
Co dobre w sercu chowam,
To pokarm dla mojej pamięci,
Z podniesioną głową wracam.
Co było, już było …
Kto wie co i jak będzie …?

- Cz
28 września 2010 roku

[bronczyk]

Mimozo chciałabym umieć wybaczać do końca. Staram się, ale czasem myślę, że ten, któremu wybaczam nie rozumie znaczenia tego mojego wybaczania. Ja o sobie piszę, a przecież znów mam śliczne cytaty od ciebie. " A niebo - jak cegła spada na głowę" Te słowa będę powtarzać, szukać zdarzeń do ich ilustracji i zachwycać się brzmieniem. " A niebo...."

[tar-ninka]

...Kiedy jest mi tak źle, tak źle,
Że ziemia obsuwa się spod nóg,
A niebo – jak cegła spada na głowę
Samotny spacer wybieram....

Czesiu to tak jak ja .. tylko ja nie potrafiię tak pieknie napisac .

Majkrzych piękna ta twoja "parkowa samotnosć"

[mimoza]

Za to potrafisz pięknie ubrać w obraz, każde słowo,
każdy wiersz... - Cz

[zochna]

serdecznie wszystkich pozdrawiam[

W POŚPIECHU

Prze...
stawiam swój świat, na
nowo na
kolejnych parę lat prze...
stawiam

Prze...
mieniam wszystko to, co u...
kochałam na to co
ocalić zdołałam co
wzięłam dostałam

(październik 2012r.)

[bronczyk]

Zochna dostałaś wiele. Talent i duszę cudowną, którą potrafisz zachęcać do ciekawego życia. Mebluj swój świat. Tylko relacje liryczne zdawaj.

[Honoratka]

Stawiając kropkę nad przeznaczeniem.

Jesienna miłość przyszła cichutko
gdy świat szeleścił w barwnym kobiercu
z bukietem wrzosów za pazuchą
i fortissimo bijącym sercem.
Stłumionym krokiem, powolutku
nadzieją karmiąc myśli złudne
na przekór słowom pomyleńców
w drzwi zapukała, po południu.
W progu zastrzegła - to preludium
z szeroką gamą zgrabnych nutek
improwizacje, frazy, pauzy
wplotę w codzienny, szary smutek.
Z czułością wzięła mnie za rękę
i nagle raźniej się zrobiło
bajecznym, tęczowym marzeniem
samotne życie ubarwiła.
Zawirowała w objęciach nocy
i otuliła gwiezdnym pyłem
dozując dawkę nowych emocji
smutki i troski szalem okryła.

X 2012 Honoratka

[mimoza]

Bronczyk, Honoratko, Zochno
Przestało padać,ale zmierzch tuż tuż.
Pójdę jutro.

Święto Zmarłych

Już niebawem odwiedzimy cmentarze
Na duchową ucztę do bliskich, pójdziemy
Niosąc w darze nostalgiczny smutek i chryzantemy.
Na grobach zapalimy lampki i znicze,
Pochylimy głowy, zmówimy modlitwę…
W poczuciu spełnienia do domów wrócimy.
Smutek z żalem schowamy głęboko w pamięci.
Spotkamy się z rodziną przy świątecznym stole
Będziemy opowiadać anegdoty, o tych
Co czekają na nas, po tamtej stronie tęczy.
Z szacunku dla śmierci, z miłości którą czas
Zamienił w tęsknotę powracającą w snach,
Na cmentarze, tak licznie pójdziemy za rok.

- Cz

26 października 2011 roku

[mimoza]

Ewita (Ewa) napisała wiersz niosący nadzieję, a dwa miesiące później odeszła;

Taka muzyka

Czasem, gdy los mi różne kłopoty
pod nos podtyka,
przypływa znikąd – jak smuga złota -
moja muzyka...
Znikąd, z niebytu, może zza światów,
nutki cichutkie
niosą pogodę i zapach kwiatów,
walczą ze smutkiem...

I rosnę w siłę, prostuję plecy,
mam smak na życie!
Refleksy szczęścia gonię po świecie
i marzę skrycie
że znajdę kogoś, z kim choć przez chwilę
wspólnie usłyszę
ulotną niczym w słońcu motyle -
naszą muzykę...
lipiec 2008

Stalin (Andrzej)
Niedługo przed śmiercią napisał wiersz;


Złote kule rozjaśniają święto smutne
Zawieszone między wczoraj a jutrem
Nie stoją już na fortepianie przynajmniej nie tylko,
Zeszły na poziom ulicy dostępne dla wszystkich
By później jak latarnie błyszczeć na granicy
Tego co odeszło i tego co żyje
Nie musisz pytać, komu dzwon bije


- Cz

[bronczyk]

Honoratko cudny wiersz na ten ( i inny też) dzień. Jest jakaś melancholia, która nam teraz towarzyszy, kruchość każdej rzeczy i najpiękniejsza nadzieja, że zawsze będzie dobra miłość.
Mimozo prawdziwe słowa. Tak się zaczyna listopad. Od wspominania , zadumania i bycia jeszcze raz z tymi, których nie ma.

[pigwa]

Stanowczo "nie" szarzyźnie,plusze!!!Precz grypy,chrypy!..Precz koklusze!! Bo kto powiedział,że listopad to smutek, splin,porażka,wtopa? Łamiąc konwencje,w kondolencje łzawo-jesienne,w turbulencje melancholijne wpadać nie chcę i Was kochani tym rymem łechcę......

[mimoza]

Napisał pigwa

Stanowczo "nie"
szarzyźnie,plusze!!!
Precz grypy,chrypy!..
Precz koklusze!!
Bo kto powiedział,
że listopad to smutek,
splin,porażka,wtopa?
Łamiąc konwencje,
w kondolencje łzawo-jesienne,
w turbulencje melancholijne
wpadać nie chcę
i Was kochani
tym rymem łechcę......

Dobry wiersz - protest. Dowód na to, że o tym samym można
tak różnie... - Cz

[pigwa]

miło mi.....i pozdrawiam jesiennie, sennie....