Serdeczności W Podróży

[xys]

Sok, nektar, napój – po co sięgnąć?

Czym, oprócz cen, różnią się od siebie soki, nektary i napoje? Jak z dziesiątek kolorowych butelek i kartonów wybrać produkty najlepsze jakościowo?

Sok – zawiera 100 proc. surowca owocowego lub warzywnego, bez dodatku wody. Może być też wytwarzany z zagęszczonego soku, poprzez dodanie takiej samej ilości wody, jaka wcześniej została odparowana. Może zawierać do 150 g cukru.

Nektar - jest mieszanką soku, wody i cukru lub miodu. W nektarze z czarnej porzeczki, cytrynowym czy bananowym, nie może być mniej niż 25 proc. czystego soku, zaś w nektarze jabłkowym czy gruszkowym musi być co najmniej 50 proc. Nektary zawierają do 200 gram cukru. Do soków i nektarów nie wolno dodawać konserwantów i barwników. Oprócz soku owocowego, nektar zawiera także dodatek wody i cukru oraz czasami kwasu cytrynowego. W skład soków i nektarów nie mogą wchodzić sztuczne barwniki ani aromaty.

Napój - zawiera konserwanty, a minimalna zawartość owoców wynosi 20 proc. W napojach może znajdować się więcej dodatków smakowych i aromatycznych, takich jak kwas cytrynowy, a także barwniki. Jeśli sok, nektar czy napój wzbogacono witaminą C lub dodano cukier, to taka informacja musi się znaleźć na opakowaniu.

W przypadku soków dwuskładnikowych (jabłko-gruszka), powinna być podana procentowa zawartość każdego z nich. Warto wiedzieć, za co odpowiadają witaminy zawarte w opisywanych produktach. Np. witamina A, popularnie opisywana jako beta-karoten w większej ilości znajduje się w sokach i nektarach marchwiowych i marchwiowo – owocowych. Dzienne zapotrzebowanie na tę witaminę zapewni jedna szklanka (250 mln) takiego napoju. Dobrym źródłem witaminy C jest natomiast sok pomarańczowy lub nektar z czarnych porzeczek. Źródłem potasu, wspomagającego leczenie nadciśnienia jest zaś sok pomidorowy.

Napoje gwarantują nam natomiast ciekawe, często eksperymentalne, walory smakowe. Dużym powodzeniem cieszą się napoje energetyzujące, zastępujące filiżankę mocnej espresso i dające siłę do przetrwania dnia po nieprzespanej nocy. Kupując taki produkt, zwróćmy uwagę, czy możemy go spożywać, bo przy niektórych chorobach nie jest zalecany.

[xys]

Proste życie oznacza wybór trybu życia = "mniej znaczy więcej"
Proste życie oznacza wybór trybu życia gdzie jesteś właścicielem mniejszej ilości rzeczy i możesz skupić się na tym co potrzeba zamiast tego, co chcesz.

Ludzie wybierają ten styl życia dla wielu różnych powodów, często w oparciu o ich poglądy na temat zdrowia i gospodarki , lub filozofii , lub dlatego, że chcą chronić środowisko . Niektórzy ludzie tylko dlatego, że im lepiej tak pasuje .

Niektórzy sławni ludzie, którzy wybrali prosty styl życia to są: Franciszek z Asyżu , Lew Tołstoj , Rabindranath Tagore , Albert Schweitzer , Mahatma Gandhi i Henry David Thoreau . Amisze to grupa ludzi, którzy żyją po prostu.

http://simple.wikipedia.org/wiki/Simple_living

"Simple living means to choose a lifestyle where you own fewer things and focus on what you need instead of what you want. People choose this lifestyle for many different reasons, often based on their views on health, economy, or philosophy, or because they want to protect the environment. Some people do it simply because it suits them better."

Some famous people who chose the simple living lifestyle are Francis of Assisi, Leo Tolstoy, Rabindranath Tagore, Albert Schweitzer, Mohandas Gandhi, and Henry David Thoreau. The Amish is a group of people who live simply.

Leonardo da Vinci i Albert Einstein popierali wegetarianizm.Zmniejszenie spożycia ryb mięsa i jaj przeduża życie. Nawet rekord długości życia psa 27 lat był możliwy dzięki diecie wegetariańskiej. Przedłużenie średniej długości życia do 120 lat jest możliwe nawet już dzisiaj u wielu ludzi.

[xys]

Nie gotuj za dużo i Zasady gotowania na parze
http://www.gotowanienaparze.eu/gotow...-gotowania.php

Nie gotuj za dużo i Zasady gotowania na parze

Przestrzeganie zaleceń, zasad gotowania na parze pozwala nam zachować wszelkie walory gotowanych potraw. Postaraliśmy się przygotować zestaw 10 istotnych zasad mających wpływ na poprawnie wykonany proces gotowania na parze.

Gotowanie na parze serwis informacyjny.
Ważne, aby podejmując się gotowania na parze mieć na uwadze wymienione tutaj zasady.
Gotowanie na parze pozwala osiągnąć zamierzone cele wynikające z termicznej obróbki pokarmu tylko wtedy, gdy jest ono wykonane poprawnie. Poniżej zestawiliśmy 10 najważniejszych zasad, obowiązujących podczas gotowania na parze.

Po pierwsze:
Dbaj aby naczynia, który wykorzystujesz do gotowania były czyste i nie miały zapachu po ostatnio przyrządzanej potrawie

Po drugie:
Wybieraj świeże warzywa i owoce, które nie mają wad, uszkodzeń na powierzchni skórki - jest to istotne zarówno w kwestii estetyki jak i aromatu oraz smaku użytego produktu.

Po trzecie:
Produktu mięsne oraz ryby odmrażaj odpowiednio wcześniej, przemyj je po czym dokładnie osusz przed włożeniem do gotowania.

Po czwarte:
Jeżeli eksperymentujesz z produktami mrożonymi, gotowymi, nietypowymi upewnij się, że możliwa jest ich obróbka termiczna.

Po piąte:
Zadbaj o odpowiednią ilość wody w naczyniu. Istotne jest, aby poziom wody znajdował się ~2,5 do 3,0 cm poniżej nakładki z produktami do gotowania.

Po szóste:
Komora z produktami, które masz zamiar gotować nie może dotykać wody ! W razie potrzeby w trakcie gotowania dolej wodę, jednocześnie pamiętając o tej zasadzie !

Po siódme:
Na najniższym poziomie umieszczaj mięsa, ryby oraz te produkty, które wymagają najdłuższego czasu obróbki cieplnej. Na wyższym poziomie naczynia, układaj produkty wymagające krótszego czasu gotowania.

Po ósme:
Pamiętaj, aby zachować odpowiednie odstępy pomiędzy poszczególnymi komorami z produktami. Zachowany odstęp umożliwia prawidłowy obieg pary pomiędzy poszczególnymi komorami, a to zapewnia poprawny i zamierzony efekt gotowania!

Po dziewiąte:
Dopilnuj, aby pokrywa garnka, parowaru była odpowiednio dopasowana. Jeżeli pokrywa nie spełni tej zasady, to część pary może odparować poza naczynie, co przełoży się w efekcie na dłuższy czas gotowania oraz niższą jakość przyrządzanych produktów!

Po dziesiąte:
Gotuj, gotuj i jeszcze raz gotuj. Ważne jest, aby nie bazować tylko i wyłącznie na przepisach gotowych oraz tych polecanych. Gotowanie na parze nie powinno różnić się od tradycyjnego gotowania, dlatego też ważne jest próbowanie czegoś nowego.

W przypadku gotowania w garnku (choć równie dobrze w przypadku innych naczyń i urządzeń) testujmy we własnym zakresie czas gotowania potraw potrawy oraz poszczególnych produktów.

Gotując pierwszy raz produkty lub potrawy nie stójmy z zegarkiem w ręku oczekując na wyjęcie potrawy - pierwsze kroki w zakresie gotowania powinniśmy poświęcić licznym próbom i eksperymentom.

Najważniejsze: Nie poddawaj się i gotuj! Próbuj, eksperymentuj i dziel się z nami swoimi dokonaniami na forum o gotowaniu na parze. Pozwól innym spojrzeć na gotowanie na parze równie przyjaznym okiem - być może Twoja opinia przekona tych, którzy jeszcze nie są przekonani odkryć świat gotowania zdrowych i smacznych potraw !

[xys]

3 niedrogie, proste łatwe do przyrządzania zdrowe posiłki
_________________

myPlate mój talerz =
_________________

2/3=66% węglowodany złożone pełnoziarniste zboża

1/3 33% białko roślin strączkowych

_________________

czyli mniej więcej =
_________________

25% owoce: agrest, banany, cytryny, jabłka, morele suszone, śliwki.

25% warzywa: kapustowate, selerowate, szarłatowate

25% zboża:

na śniadanie: żyto jogurt owoce lub groch z kapustą i żytem

na obiad: gryka i kapusta lub strączkowe: bób groszek soczewica

na kolację: jęczmień krupnik selerowate lub żurek z marchewką, lub barszcz czerwony szarłatowate lub sałatki z kapustowatymi, selerowatymi, szarłatowatymi

25% rośliny strączkowe: bób, ciecierzyca = groch włoski, groch, groszek, soczewica, fasola etc.
_____________________________

jedz tylko 3 posiłki (+- 1 godzina):
_____________________________

08:00 śniadanie, chleb żytni razowy

12:00 obiad, kasza i strączkowe

18:00 kolacja, zupy

selerowate: korzenie - marchew, pasternak, pietruszka, seler

szarłatowate: burak ćwikłowy i botwina burak naciowy, szpinak

kapustowate: brokuły, brukselka, kalafior, kalarepa, kapusta

[xys]

Zdumiewająca Ameryka Południowa:
Patagonia: na krańcach świata odc. 2
(Wildest Latin America)
65 min, Serial dokumentalny, Holandia 2012

poniedziałek, 03 lutego 09:55 | TVP 1

Patagonia to niedostępny region położony na krańcach świata, gdzie szaleją potężne wichury, fale rozbijają się o skały, a krajobraz rzeźbią gigantyczne lodowce. Przetrwają tu tylko najsilniejsi, którzy wytrzymają ostre zimy, i najsprytniejsi, którzy potrafią korzystać z krótkich okresów obfitości. Na lądzie życie jest ciągłą walką z żywiołami. Tymczasem głębiny oceanu tętnią życiem. To bodaj najdzikszy i najbezwzględniejszy obszar Ameryki Południowej.

[xys]

https://www.google.pl/search?q=patag...w=1280&bih=909

[xys]

Patagonia (dawna nazwa Patagonica) – kraina geograficzna w południowej części Ameryki Południowej, położona na terenie Argentyny i Chile. Znajduje się między Oceanami: Atlantyckim a Spokojnym, sięga na płn. po rzekę Rio Negro, obejmująca około 900 000 km², z czego 670 000 km² na wsch. należy do Argentyny a reszta na zach. do Chile.

Na zachodzie wybrzeże posiada liczne fiordy i wyspy. Bezpośrednio nad Patagonią wznoszą się Andy – góry wulkaniczne i silnie zlodowacone. Kulminujące się w Monte San Valentin (4058 m n.p.m.) i Fitz Roy (3370 m n.p.m.). Rzeki, spływające do oceanu Spokojnego (Palena, Yelcho, Pascua) porozcinały góry głębokimi jarami. Od wschodu Patagonii przylega do Andów kraina jezior, a następnie płaska płyta poprzecinana rzekami: Limay-Negro, Chubut, Deseado, i Chico.

Odkrywca tych obszarów, Ferdynand Magellan, według przekazu kronikarza wyprawy dookoła świata i jednego z nielicznych uczestników, którzy przeżyli, A. Pigafetty nazwał ludy zamieszkujące ten obszar "Patagão" (lub Patagón), a samą krainę Patagonia. Jedna z popularnych interpretacji wywodzi ją od rzekomo występujących tam gigantycznych ludzi. Etymologia ta jest jednak podważana, bardziej prawdopodobne jest, że pochodzi od imienia dzikiego stworzenia "Patagón", walczącego z greckim Primaleónem, bohaterem hiszpańskiego eposu o błędnym rycerzu Francisco Vázqueza, wydanego w roku 1512. Książka ta była oparta na ulubionej lekturze Magellana, powieści "Palmerín de Oliva"[1]. Magellan postrzegał odzianych w skóry i spożywających surowe mięso tubylców na równi z dzikim stworem z literatury.

W latach 1878-1881 wojska argentyńskie, dowodzone przez generała Julio Argentino Rokę, włączyły do Argentyny wschodnią część tego rejonu. Zachodnią część regionu anektowało Chile w porozumieniu z Argentyną na mocy traktatu z Buenos Aires (1881 rok).

[2][3]

Powierzchnia Populacja Gęstość
1 043 076 km² 1 999 540 1,9 os./km²

[xys]

mangold

https://www.google.pl/search?q=mango...w=1280&bih=909

[xys]

Szpinak i boćwina są podobne. Mangold nieznany u nas ma mięsiste liście. Smaczny. Zastąpić można je liśćmi kalafiora.

Burak liściowy, boćwina, mangold, kapusta rzymska, burak szpinakowy – grupa kultywarów buraka zwyczajnego. Roślina uprawiana dla liści jako jednoroczna. Wywodzi się z basenu Morza Śródziemnego.

Podobne do liści buraka ćwikłowego czy cukrowego. U niektórych odmian nerwy liściowe są błyszczące, barwy biało-srebrnej. Blaszki liściowe na brzegach zagięte do dołu i silniej niż u innych gatunków z rodzaju Beta pofalowane, mogą być gładkie lub pomarszczone. Poszczególne odmiany charakteryzują się różnorodnością barw blaszek liściowych od bladozielonego, przez ciemnozielony do purpurowo fioletowego, zaś ogonki liściowe grubości do 4 cm mogą mieć barwę białą, zieloną, różową, czerwoną, krwistoczerwoną, a nawet żółtą i pomarańczową.

Zastosowanie

Roślina uprawna – uprawiana jako warzywo. Znajduje się w rejestrze roślin uprawnych Unii Europejskiej.

Sztuka kulinarna – blaszki liściowe spożywa się po ugotowaniu, przygotowane jak szpinak, blanszowane można wykorzystać do przygotowania gołąbków z farszem mięsnym lub rybnym, nadają się również do mrożenia. Ogonki liściowe przygotowuje się jak szparagi lub można je kwasić, a także przyrządzać jak fasolę szparagową. Surowe młode liście nadają się jako dodatek do sałatek jarzynowych.

[xys]

Roszponka to sałata o malutkich listkach i lekko orzechowym smaku.

Tworzy rozety liści podobnych do stokrotki, ale dwukrotnie większych.

W liściach roszponki znajdują się duże ilości witaminy C, A oraz witamin z grupy B, a także sole wapnia.

Roszpunka warzywna, roszponka warzywna (Valerianella locusta (L.) Latter. em. Betcke), roszpunka jadalna – gatunek rośliny należący do rodziny kozłkowatych[2][3]. Jej ojczyzną jest Europa, Azja Mniejsza i Afryka Północna[4].

W Polsce jest rośliną uprawną, ale zdziczałe formy występują również na siedliskach naturalnych (archeofit). Rośnie na obszarze prawie całego kraju (z wyjątkiem części północno-wschodniej)[5].

Zastosowanie

Roślina uprawna. Planową jej uprawę rozpoczęto dopiero w XX wieku.

Sztuka kulinarna – ma neutralny, lekko orzechowy smak. Jest bardzo wartościowym warzywem, ponieważ w czasie zimy dostarcza związków mineralnych żelaza, a także witamin A i C. Zawiera ponadto olejki eteryczne. Z jej liści przyrządza się sałatki.

Uprawa

Nie ma żadnych specyficznych wymagań co do warunków klimatycznych i glebowych. Korzystna jest jednak dla niej łagodna zima, gdyż wówczas zbiór można przeprowadzić także o tej porze roku. Ma krótki okres wegetacji. Wysiewa się ją od początku sierpnia aż do końca września. Zbiera od listopada do kwietnia.

[xys]

Roszponka zimowa

Składniki

niecałe opakowanie roszponki
0,5 żółtej papryki
0,5 czerwonej papryki
0,5 opakowania sera feta
kiełki brokuła
czarne oliwki
0,5 świeżego ogórka
zioła sałatkowe
oliwa z oliwek

Sposób przygotowania

Krok 1

Warzywa pokroić w małe kawałki. Ser feta w kosteczkę. Połączyć składniki, posypać ziołami i polać oliwą z oliwek.

[xys]

Roszponka znana jest pod kilkoma nazwami jako: roszpunka, rapunkuł, kozłek czy też raszpanka. Jest to roślina jednoroczna lub dwuletnia. Roszponka jest to roślina o wydłużonych liściach, tworzących małą rozetkę. Jest rośliną całoroczną, jednak czas zbioru przypada na wiosnę i jesień. Należy do rodziny kozłkowatych i zwykle mylona jest z sałatą. Pochodzi z regionu śródziemnomorskiego Europy, północnej Afryki i Azji Mniejszej. Jej uprawę na dużą skalę rozpoczęto w XX wieku. W sieciach handlowych i na bazarach możemy spotkać dwie odmiany roszponki: jedna ma podłużne listki o jasnozielonym kolorze, druga bardzo drobne listki o ciemnozielonym zabarwieniu. Im roślina posiada mniejsze listki i bardziej zielone tym jest bardziej aromatyczna.

Roszponka ma neutralny, lekko orzechowy smak, dzięki zawartych w niej olejkom eterycznym. Roślina działa pobudzająco na trawienie i kojąco na system nerwowy, ma również działanie uspokajające. Z jej liści przyrządza się przede wszystkim sałatki. Roszponka znakomicie komponuje się z mieszaniną różnych sałat. Możemy nią również dekorować potrawy oraz zupy, jednak spożywanie jej na surowo jest najpewniejszą metodą na wykorzystanie wszystkich bogatych wartości odżywczych. Roszponka to świetne źródło witamin: beta karotenu (prowitaminy A), C, B6 a także witamin B1 i B2 oraz soli mineralnych: Jest ona żelaza (potrzebnego w stanach osłabienia, kobietom w ciąży i w czasie miesiączki), potasu, manganu, miedzi a także cynku i wapnia. Roszponka jest znakomitym produktem dla odchudzających się - jest niskokaloryczna (zaledwie 21 kcal) oraz dla chorych na cukrzycę i ludzi z podniesionym poziomem cukru - jest niskoglikemiczna.

Występująca w naturze dzika roszponka jest zagrożona wymarciem. Aby listki roszponki zachowały świeżość i kruchość należy przechowywać je w lodówce w plastikowej torebce.

Wartości odżywcze roszponki

Składnik Zawartość w 100 [g]

Wartość energetyczna 21 kcal
Białko 2,0 g
Tłuszcz ogółem 0,4 g
Kwasy tłuszczowe nasycone 0,1 g
Kwasy tłuszczowe jednonienasycone 0,2 g
Kwasy tłuszczowe wielonienasycone 0,1 g
Kwasy tłuszczowe omega-3 ~
Kwasy tłuszczowe omega-6 ~
Węglowodany 3,6 g
Błonnik pokarmowy 1,7 g
Witamina A 7092 I.U.
Witamina D ~
Witamina E ~
Witamina K ~
Witamina C 38,2 mg
Witamina B1 0,071 mg
Witamina B2 0,087 mg
Witamina B3 (PP) 0,415 mg
Witamina B6 0,273 mg
Kwas foliowy 14 µg
Witamina B12 0,0 µg
Kwas pantotenowy 0,0 mg
Wapń 38 mg
Żelazo 2,18 mg
Magnez 13 mg
Fosfor 53 mg
Potas 459 mg
Sód 4 mg
Cynk 0,59 mg
Miedź 0,12 mg
Selen 0,9 µg
Cholesterol 0,0 mg
Fitosterole ~

[xys]

Nazewnictwo

Dawne ludowe nazwy tego warzywa to: kozłek sałatka, rapontyka, rapunkuł, rapunkuł jarzynny, raszpanka, roszponka warzywna, roszpunka, roszpunka jadalna, roszpunka jarzynna, roszpunka pospolita, sałatka.

[xys]

Szczętki (l. poj.: szczętka), eufauzje, eufazje (Euphausiacea), popularnie zwane krylem – rząd morskich pancerzowców liczący 86 gatunków[1]. W odróżnieniu od innych skorupiaków szczętki posiadają skrzela zewnętrzne.

Szczętki występują we wszystkich oceanach świata, gdzie stanowią kluczowe, dolne ogniwo w łańcuchu pokarmowym. Odżywiają się fitoplanktonem oraz w mniejszym stopniu zooplanktonem, same zaś są zjadane przez wiele gatunków większych zwierząt, dla których kryl jest najważniejszym elementem diety, np. fiszbinowców, mant, rekinów wielorybich, krabojadów oraz innych płetwonogich, a także kilku gatunków ptaków morskich[2]. Szacuje się, że w Oceanie Południowym organizmy z gatunku kryla antarktycznego (Euphausia superba) mają biomasę 500 milionów ton – dwa razy więcej niż ogólna biomasa ludzi. Połowa tego zjadana jest corocznie przez wieloryby, płetwonogie, pingwiny, kałamarnice i ryby. W poszukiwaniu pokarmu wiele gatunków szczętek odbywa pionową migrację, stanowiąc w nocy pokarm dla drapieżników żerujących przy powierzchni wody, a w dzień – w głębinach.

Człowiek poławia szczętki w ilości 150–200 tys. ton rocznie. Połowy prowadzi się głównie na wodach Oceanu Południowego i u wybrzeży Japonii. Szczętki wykorzystuje się przeważnie w rolnictwie i gospodarstwach rybackich jako paszę, w wędkarstwie jako przynęty, a także w przemyśle farmaceutycznym. W Rosji i Japonii kryl jest również pokarmem ludzi.

Nazwa "kryl" pochodzi od norweskiego słowa krill oznaczającego "narybek".

[xys]

Długopłetwiec (Megaptera novaeangliae), zwany też humbakiem – gatunek walenia z podrzędu fiszbinowców. Jeden z większych fałdowców, dorosłe osobniki osiągają zazwyczaj 14–17 metrów długości i 30–45 ton masy. Gatunek ten wyróżnia się specyficzną budową, w tym długimi, przypominającymi skrzydła płetwami piersiowymi i pokrytą guzkami głową. Często można zaobserwować, jak zwierzę wyskakuje nad wodę, czasami całkowicie się wynurzając. Długopłetwiec słynie z wydawania wyjątkowych pieśni, niskich złożonych dźwięków, słyszalnych na przestrzeni setek kilometrów, trwających około 10–25 minut. Naukowcy nie są pewni czemu służą te dźwięki, mogą być elementem godów lub formą porozumiewania się na otwartym oceanie.

Megaptera novaeangliae występuje prawie we wszystkich morzach i oceanach świata prócz skrajnych obszarów arktycznych. Główny pokarm tych zwierząt to kryl i małe ryby, odfiltrowywane z wody za pomocą fiszbinów. Pobierają pokarm tylko latem, podczas zimy odżywiają się rezerwami tłuszczu, który chroni je także przed utratą ciepła. W lecie humbaki przebywają w wodach polarnych. Na zimę migrują do cieplejszych wód tropikalnych i subtropikalnych, by przejść gody i urodzić młode. Rocznie mogą przepłynąć do 25 tysięcy kilometrów.

Podobnie jak inne gatunki wielorybów, również humbak był celem poszukiwań wielorybników. Poprzez liczne polowania jego populacja zmniejszyła się do 1946 o ponad 90%, kiedy to powstała Międzynarodowa Komisja Wielorybnictwa (IWC) mająca za zadanie nadzorować i korygować ograniczenia ustalone przez Międzynarodową Konwencję o Regulacji Wielorybnictwa. Od tamtego czasu populacja stopniowo wzrasta, jednak na skutek nieprzepisowego rybołówstwa, kolizji ze statkami i zanieczyszczenia wciąż odnajduje się liczne martwe humbaki na plażach lub w wodach przybrzeżnych. Obecnie ich populację szacuje się na około 80 tysięcy osobników. Niegdyś stanowiły przedmiot polowań, obecnie długopłetwce stały się obiektem obserwacji. W wielu miejscach na świecie organizuje się nurkowania z humbakami.

[xys]

http://niepieprz.pl/zupa-pieczarkowa/

[xys]

http://durszlak.pl/przepisy-kulinarne/zupa-pieczarkowa

[xys]

https://www.google.pl/search?q=baoba...w=1280&bih=909

[xys]

Baobab, palczara (Adansonia L. ) – rodzaj, do którego należy osiem gatunków potężnych, długowiecznych drzew liściastych. Gatunkiem typowym jest baobab afrykański (A. digitata) L.[2].

Typową dla przedstawicieli rodzaju cechą jest zgrubiały pień. Przy wysokości drzewa osiągającej 5-25 m wysokości (wyjątkowo do 30 m), pień osiąga 7 do 11 m średnicy. Drzewa mogą osiągać sędziwy wiek, jednak drewno baobabu nie wykazuje cyklicznych słojów rocznych – wiek poszczególnych drzew jest trudny do określenia. Wszystkie gatunki występują na obszarach suchych i zrzucają liście w czasie pory suchej. Największe zróżnicowanie przedstawicieli rodzaju występuje na wyspie Madagaskar, gdzie spotyka się sześć gatunków baobabów. Poza tym rośliny te rosną w północno-wschodniej, centralnej i południowej Afryce oraz w północno-zachodniej Australii.

Baobaby magazynują wodę wewnątrz pękatego pnia (nawet 120 000 l) żeby przetrwać ostre susze właściwe regionom występowania baobabów[3].

Zastosowanie

Liście baobabu są jadalne, tak jak i nasiona, które można jeść na surowo lub po upieczeniu. Obierkami owoców można karmić zwierzęta. Pod względem zawartości wapnia baobab dwukrotnie przewyższa mleko. W 100 gramach pulpy z baobabu znajduje się aż 300 mg witaminy C, prawie sześciokrotnie więcej niż w pomarańczach. Biały miąższ owoców ma konsystencję sera, jest lekko sypki, dlatego nadaje się do produkcji batoników.
Olej z nasion baobabu jest półpłynny, złotożółty i delikatnie pachnie. Prawie nie wysycha, co znacznie wydłuża czas przechowywania.

Komisja Europejska zaaprobowała owoce baobabu jako składnik batoników zbożowych i napojów. Formalne zezwolenie było konieczne, ponieważ zgodnie z prawem europejskim, produkt spożywczy nie spożywany w Unii Europejskiej przed 1997 r. wymaga formalnego dopuszczenia do użytku[6].

[xys]

http://pl.wikipedia.org/wiki/Baobab_afryka%C5%84ski