Serdeczności W Podróży

[xys]

od Czesi

Nietypowe święto:

Dzień Wegetarian

Cytat dnia:

„Jednym z objawów zbliżającego się załamania nerwowego
jest przekonanie, że wykonujemy niezwykle ważną pracę.” - Bertrand Russell

[xys]

jestem w połowie wegetarianinem ale dzisiaj jest żurek u mnie

[xys]

Bertrand Russel to mój ulubiony filozof

[Paula]

Miłego weekendu Krzyś,

[xys]

Napisał Paula

Miłego weekendu Krzyś,

Wzajemnie !!!

sobie pomyślałem trzy polskie typowe dania

1. żurek z białą kiełbasą - zrobiłem sobie dzisiaj
2. grochówka z golonką
3. kapusta z żeberkami

[xys]

TERAZ LECI o TOTMESIE

Planeta Egipt: Wojny faraonów odc. 2
(Planet Egypt)
60 min, Film dokumentalny, Niemcy 2011

niedziela, 12 stycznia 09:35 | TVP 2

Cieszące się dostatkiem społeczeństwo egipskie należało do najbardziej stabilnych. Dzięki handlowi Egipcjanie pomnażali bogactwa i wznosili największe budowle świata - piramidy. W XV w. p.n.e. Egiptowi zagroziło niebezpieczeństwo. Dawni sprzymierzeńcy z Bliskiego Wschodu zwarli szeregi, zagrażając imperium. Totmes III uznał, że jeśli zaatakuje pierwszy, umocni kraj i poszerzy jego granice. W filmie pokazano pracę archeologów, którzy postanowili sprawdzić, ile prawdy historycznej kryje się w opisach słynnych kampanii wojennych Totmesa III.

reżyseria: Stephan Koester, Daniel Gerlach

[xys]

Totmes III lub Tutmozis (gr. Tutmosis) – faraon, władca starożytnego Egiptu XVIII dynastii, z okresu Nowego Państwa.

Syn Totmesa II i jednej z jego żon Iset (Isis). Panował w latach 1458-1425 p.n.e. Jego poprzedniczką była Hatszepsut, córka Totmesa I, a siostra Totmesa II. Zatem Hatszepsut była jednocześnie ciotką, macochą i teściową Totmesa.

Ojciec Totmesa III wspólnie z kapłanami Amona sprowokował wybranie swego syna na króla. Miał to być cud. Podczas procesji barka Amona zboczyła z drogi i zatrzymała się przed dwuletnim wówczas chłopcem. Hatszepsut objęła władzę jako regentka z małoletnim Totmesem, jednak dwa lub trzy lata później (według innych źródeł siedem) ogłosiła się faraonem.

Już w kilka tygodni po objęciu władzy młody faraon zorganizował pierwszą w swej karierze wyprawę wojenną do Azji Mniejszej. Celem tej wyprawy było pokonanie koalicji książąt syryjskich. Totmes na czele 20 tysięcy żołnierzy pokonywał 20 km w ciągu dnia. Wojska buntownicze skoncentrowały swe siły na północ od góry Karmel. Totmes, aby zaskoczyć wrogów, zdecydował się na trudniejszą drogę przez przełęcz Arun. Do decydującego starcia doszło pod Megiddo w 1469 roku p.n.e. Po kilkumiesięcznym oblężeniu w ręce egipskie wpadli prawie wszyscy przywódcy koalicji z wyjątkiem ratującego się ucieczką władcy Kadeszu. Pokonani władcy złożyli przysięgę na wierność faraonowi. Większość wydarzeń z tej, a także szesnastu innych kampanii opisano w świątyni Amona w Karnaku w tzw. Rocznikach Totmesa. Wpływy Egiptu w tym czasie sięgnęły po linię Byblos-Damaszek, a w kolejnych latach panowania umacniały się.

W kilka lat później Totmes zdobył Kadesz. Do Egiptu zostały przyłączone wszystkie porty wybrzeża fenickiego (jako przyczółki do lądowania wojsk oraz transportu łupów). Podczas wyprawy do Kadesz Totmes popadł w konflikt z państwem Mitanni. Zwycięska dla Egipcjan bitwa pod Halab otworzyła przed Totmesem drogę do Mezopotamii. Totmes wykorzystał swą szansę i ruszył do góry Mitanni a potem na południe. W tym czasie faraon polował na słonie. Na jednej z takich wypraw omal nie stracił życia. Egipcjanie spustoszyli Syrię na zachód od Eufratu. Koło miasta Karkemisz Totmes postawił stelę ze swoim imieniem zaznaczając tym granicę swego państwa. Później Totmes poprowadził kilka wypraw pacyfikacyjnych do Azji. Jedna z nich poświęcona była sprawdzeniu plonów w podbitych krainach i sprowadzeniu do Egiptu roślin naturalnie w nim nie występujących. Ogółem Totmes III poprowadził aż szesnaście kampanii wojennych do Syrii.

Totmes III prowadził swoje podboje nie tylko na Bliskim Wschodzie, ale również na południu kraju. Potędze armii egipskiej nie oparła się Nubia. Wojska faraona dotarły aż do IV katarakty na Nilu. Granicę państwa ustanowiono w dzisiejszym Hadżar-el-Merwa. Na prawym brzegu Totmes kazał wybudować potężną twierdzę Napata, skolonizował wszystkie osady wzdłuż rzeki.

Totmes z przywódcami podbitych państw utrzymywał przyjazne stosunki, co przyczyniało się do utworzenia swoistych stosunków dyplomatycznych. Do śmierci otrzymywał daniny z podbitych państw, a inne wręcz prześcigały się w wysyłaniu danin do Teb. Nawet silna w tym okresie Asyria czując zagrożenie ze strony państwa Mitanni wysłała dary oddając się pod opiekę faraona. Dzięki swym umiejętnościom przywódczym i dyplomatycznym, a także cechom charakteru i wyglądu zewnętrznego, Totmes u potomnych zyskał miano "Napoleona Egiptu" (nigdy nie przegrał żadnej bitwy). Ostatecznie państwo faraonów za Totmesa III obejmowało część Azji Mniejszej, Sudan, Libię, Palestynę, Syrię oraz tereny nad Eufratem.

Totmes poszerzając granice Egiptu stworzył jego imperialną potęgę w ówczesnym świecie. Udało się skutecznie zaprowadzić w państwie ład i porządek, co umożliwiło rozwój rzemiosła, budownictwa i sztuk pięknych. Totmes przebudował świątynię w Karnaku, na której ścianach wykuto tzw. Dzienniki Totmesa, opisujące 17 wypraw wojennych Totmesa. Szczególnie pięknym świadectwem wypraw do Asyrii jest tzw. Ogród botaniczny w świątyni w Karnaku z reliefami ukazującymi florę i faunę Palestyny i Asyrii. Wysoki poziom życia w Egipcie zapewnił napływ bogactw z całego imperium. Stolicą Egiptu w tym czasie były Teby, które za panowania Totmesa przeżywały swój najlepszy okres. Życie w mieście skupiało się wokół świątyni Amona-Re (lokalnego bóstwa oraz jednocześnie ogólnopaństwowego boga-Słońce). W czasie długich nieobecności króla w stolicy, wzrosła pozycja tebańskich kapłanów Amona.

Totmes III zmarł około 1425 roku przed Chrystusem. Chcąc uniknąć walki o władzę w państwie, na rok przed śmiercią, ustanowił swego syna Amenhotepa II, współpanującym. Pierwotnie został pochowany w Dolinie Królów. Wejście do grobowca znajduje się na skalnej półce na wysokości kilkunastu metrów. Komora grobowa znajduje się za długim korytarzem i kilkoma mniejszymi salami. Wnętrze grobu daje wrażenie rozwiniętego zwoju papirusu. Mumia została ograbiona już w czasach starożytnych. Rozsypującą się ze starości mumię Faraona znaleziono w skrytce DB-320 w Deir el-Bahari. Zabalsamowane ciało spoczywało w wewnętrznej trumnie. Ciało zostało zniszczone, głowa odłamana od karku, a nogi od tułowia, do skóry przykleiły się przesiąknięte żywicą bandaże. Jedynie twarz zachowała się nienaruszona.

Istnieją silne podstawy aby sądzić, że Tutmozes III był biblijnym faraonem, który zginął w Morzu Czerwonym podczas pogoni za Izraelitami uciekającymi z Egiptu pod przywództwem Mojżesza.

Zrekonstruowane przez specjalistów i zakonserwowane ciało Totmesa III można obecnie oglądać w Muzeum Egipskim w Kairze. Istnieją jednak poważne wątpliwości co do autentyczności mumii spoczywającej w grobowcu. Po zbadaniu mumii okazało się, że należy do młodzieńca około dwudziestoletniego. Tutmozes w chwili śmierci miał 94 lata.

[xys]

Rydwan – pojazd konny, najczęściej dwukołowy zaprzężony w dwa lub cztery konie, zwykle z tyłu otwarty, znany od około XXVIII w. p.n.e. na całym Bliskim Wschodzie, i w Egipcie od około XVIII w. p.n.e. oraz w starożytnej Grecji od XII wieku p.n.e. (o czym wspomina Homer), później także w Rzymie. Mógł być zaprzężony w dwa konie – wtedy zwał się bigą, lub w cztery i wtedy nazywał się kwadrygą. Jechały nim zazwyczaj stojąc dwie osoby.[potrzebne źródło]

Rydwanu używano w różnych celach. Załogę rydwanu mogło tworzyć od dwóch do czterech osób. Jeśli załogę rydwanu tworzyły dwie osoby był to tylko woźnica i łucznik. W załodze czteroosobowej dochodził włócznik i miecznik. Niektórzy zeskakiwali z wozu i walczyli dalej pieszo. Na Bliskim Wschodzie rydwany pojawiają się na polach bitew jeszcze w IV w. p.n.e. W Europie tradycja walki z rydwanu przetrwała najdłużej na Wyspach Brytyjskich, bo do I w n.e. Na początku swego istnienia rydwan służył także do polowań. W Grecji i Rzymie służył głównie do wyścigów w czasie igrzysk olimpijskich, natomiast w cyrkach – także w celach kultowych i reprezentacyjnych.

Rydwan był atrybutem bogów i bogiń:

Afrodyta – miała rydwan zaprzężony w gołębie;
Demeter – miała rydwan zaprzężony w skrzydlate smoki;
Hera – miała rydwan zaprzężony w pawie;
Kybele – miała rydwan zaprzężony w lwy;
Dionizos – miał rydwan zaprzężony w pantery;
Helios – miał rydwan zaprzężony w 4 konie;
Pluton – miał rydwan zaprzężony w kare konie;
Posejdon – miał rydwan zaprzężony w hippokampy.
Specjalnymi typami rydwanu były currus w starożytnym Rzymie i carroccio w średniowiecznych republikach włoskich, gdzie służył za punkt dowodzenia, ołtarz i miejsce ekspozycji sztandaru państwa-miasta.

[xys]

Hyksosi (egip. hekau chasut - władcy obcych krajów arab. الملوك الرعاة - królowie pasterze) - termin określający niejednorodną etnicznie grupę ludów zachodnioazjatyckich (semickich i huryckich) przybyłych do delty Nilu ok. 1650–1540 p.n.e. w tak zwanym Drugim Okresie Przejściowym.

Stolicą Wielkich Hyksosów (XV dynastia według numeracji Manetona) było Awaris (egip. - Hut-uret - Wielki zamek - obecnie San al-Hadżar al-Kiblija). Poza nimi wyróżnia się jeszcze dynastię Małych Hyksosów (XVI dynastia), którzy prawdopodobnie byli wasalami dynastii Wielkich Hyksosów. Osiedlili się w Farasz, Tell el-Sahaba, Bubastis, Inszas i Tell el-Jahudija.

Stosowali odmienną niż inni najeźdźcy politykę na opanowanych terenach. Nie zakładali własnej administracji, nie stosowali represji w stosunku do ludności lecz adaptowali istniejący porządek rzeczy, wtapiając się w wielowiekową tradycję i doświadczenie. Przyjęli pismo hieroglificzne (dokonali transkrypcji swych imion), tytuły królewskie i urzędnicze.

W dziedzinie kultury i religii postępowali podobnie jak w polityce, przyjmując Seta jako głównego boga z centrum jego kultu w Awaris. Wnieśli także wielki wkład w dziedzinie techniki, głównie w wojskowości, wprowadzając zaprzęgi konne - rydwany, co zrewolucjonizowało sposób prowadzenia działań wojennych, naśladowany później przez władców Nowego Państwa. Po raz pierwszy rydwany bojowe wprowadził do swej armii Kamose. Wprowadzili do uzbrojenia również zaawansowany sposób obróbki brązu, co później pozwoliło uzyskać Egiptowi znaczną przewagę militarną względem wrogów.

W wyniku działań zbrojnych podjętych przez Kamose (XVII dynastia tebańska) oraz jego brata i następcy, Ahmose - Hyksosi zostali wyparci z Egiptu. Wyzwolenie i zjednoczenie Egiptu za czasów Ahmose dało początek powstaniu Nowego Państwa - najświetniejszej epoki w dziejach Egiptu Faraonów.

[xys]

Mitanni – starożytne państwo założone przez Hurytów w północnej Mezopotamii i północnej Syrii w II tysiącleciu p.n.e. ze stolicą w Waszuganni (dotąd nie zidentyfikowana).

Dzieje Mitanni nie są dobrze znane, ponieważ informacje o nim można czerpać tylko ze znalezisk archeologicznych i starożytnych przekazów, które przeważnie dotyczą dziejów Asyrii, Hetytów czy Babilonii i tylko wspominają o kraju Hurytów. Cenne są opisy biblijne oraz teksty znalezione w Egipcie (np. listy z Amarna). W konsekwencji wiele faktów, w szczególności chronologia Mitanni, budzi spore kontrowersje pomiędzy historykami i poglądy poszczególnych badaczy często są ze sobą sprzeczne.

Mitanni, jak wiele innych państw starożytnego Bliskiego Wschodu, powstało w wyniku wędrówki ludów w XIX-XVI w. p.n.e. Około 1800-1700 roku p.n.e. plemiona huryckie zamieszkujące Wyżynę Armeńską zaczęły ekspansję na południe. Przez wieki zajmowały coraz większe połacie Azji Mniejszej oraz północnej Mezopotamii i Syrii.

Interesujące są indo-aryjskie powiązania Mitanni. Niektóre imiona władców (co być może dotyczy też ludzi z niższych warstw, o których jednak odnalezione teksty nie wspominają) zdecydowanie mają pochodzenie indo-aryjskie: Tuszratta – "ten, którego rydwan szaleńczo mknie naprzód", Artatama – "ten, którego mieszkaniem jest sprawiedliwość", Szattiwaza – "zdobywający łupy". Również mitannijscy bogowie przypominali (przynajmniej imionami) bogów indo-aryjskich. I tak zdecydowanie indo-aryjskie bóstwo Mitra otrzymało imię "Mitrasil", Waruna – "Arunasil", Indra – "Indar", Natsajasa – "Nsattjana".

Na początku XVI w. p.n.e. hetycki król Mursilis I zniszczył Halab (Aleppo) – stolicę amoryckiego państwa Jamhad, pokonał Mitanni oraz doprowadził w wyniku najazdu do wygaśnięcia dynastii Hammurabiego w Babilonie. Po powrocie do Anatolii został zamordowany przez swego szwagra Hantili I, który zajął tron. Niedługo potem najazdy Hurytów i wewnętrzne problemy państwa spowodowały jego skurczenie się do rejonów wokół stolicy. Państwo Hetytów na pewien czas zostało uśpione. O tym, co działo się później, brak wzmianek – aż do połowy XV w. p.n.e. Wpływami w Mezopotamii podzieliło się kilka państw: powoli odbudowujący się Hetyci, potężni lecz uśpieni Egipcjanie oraz Elamici, Kasyci i lud Arzawa. Mitanni władało ogromnymi ziemiami, obejmującymi północną Mezopotamię, Lewant i Asyrię – wówczas niewielkie państwo zajmujące obszary wokół miast Aszur i Niniwa, które musiało uznać zwierzchność huryckich królów.

Po zjednoczeniu Egiptu faraonowie przystąpili do poszerzania jego granic. Totmes I podbił Palestynę oraz ziemie położone dalej na północ, łączące Egipt z Lewantem, aż do granic obszaru zwanego Kizzuwatna. Na drodze Egiptowi stanęło odrodzone państwo Mitanni (w 1480 roku p.n.e. było już zjednoczone pod wodzą króla Parattarny), które następnie w latach 1450-1350 p.n.e. osiągnęło szczyt swojej potęgi i zasięgu terytorialnego. Władcą obszaru najechanego przez Egipcjan był król Idrimi – wasal Parattarny. Najprawdopodobniej najazd egipskich wojsk spowodował ucieczkę króla Idrimiego z jego rodzinnego Aleppo, opisaną na inskrypcji znalezionej w Alalach. Dopiero po latach tułaczki Idrimi osiadł w Alalach, zostając tam królem z nadania Parattarny. Za panowania Totmesa IV (1397-1388 p.n.e.) Mitanni i Egipt nawiązały sojusz, utwierdzony przez królewskie małżeństwa. Dalsze dzieje Mitanni łączą się dość ściśle z dziejami Egiptu. By zacieśnić wzajemne stosunki często zawierano małżeństwa między królewskimi rodami. Wiadomo na przykład, że faraon aż siedem razy prosił Artatamę I o rękę jego córki, nim ten odpowiedział. W 1381 roku p.n.e. świętowano zaślubiny Amenhotepa III z Giluhepą – córką Szuttarny II, syna Artatamy I. Potem wyszła za niego również Taduhepa. Jej ojciec Tuszratta (syn Szuttarny) chciał, by faraon w zamian za nią przysłał mu posąg córki odlany ze złota – dla złagodzenia tęsknoty. Gdy panowanie w Egipcie rozpoczął Echnaton, Taduhepa przeszła do jego haremu.

Koniec potęgi Mitanni nastąpił, gdy Artatama II (zapewne brat Tuszratty) nie zgodził się, by Tuszratta zajmował dłużej tron (objęty zresztą po niewyjaśnionej śmierci ich brata Artaszumara). Był jednak zbyt słaby, by móc zdziałać cokolwiek przeciwko władcy. Sprzymierzył się zatem z Hetytami oraz Asyryjczykami. Egipt po śmierci Echnatona był zajęty sprawami wewnętrznymi, a władca Babilonu ożenił się z córką króla Hetytów. Pozbawiony wsparcia Tuszratta został zamordowany. W wyniku skomplikowanych sporów o władzę między potomkami Tuszratty i Artatamy II Mitanni uległo podzieleniu pomiędzy Asyryjczyków i Hetytów ok. 1350 r. p.n.e. Asyryjska część Mitanni, znana w tekstach pod nazwą Hanigalbat, zachowała częściową niezależność. Po powstaniu, które miało miejsce około 1270 p.n.e., księstwo Hanigalbat nad Chaburem zostało podbite przez Salmanasara I i zamienione w prowincję Asyrii.

[xys]

https://www.google.pl/search?q=mitan...w=1280&bih=908

[xys]

Nubia – kraina historyczna znajdująca się w północno-wschodniej Afryce, w południowym Egipcie i północnym Sudanie. Zajmuje środkowy bieg Nilu pomiędzy Asuanem a Chartumem (między VI a I kataraktą). W starożytności zwana Kusz, zamieszkana była przez lud spokrewniony z Egipcjanami, który w połowie II tysiąclecia p.n.e. uległ wymieszaniu z napływającymi od południa plemionami.

Nubia była wielokrotnie najeżdżana przez Egipt ze względu na znajdujące się tam duże zasoby złota. Nubia została podbita przez faraonów XVIII dynastii i w latach 1570-1345 p.n.e. była integralną częścią ich państwa. Dopiero w latach 1200-1085 p.n.e. Nubia odzyskała niepodległość. Powstało wtedy samodzielne królestwo Kuszytów ze stolicą w Napata. Od III wieku p.n.e. stolica znajdowała się w Meroe. W latach 715-663 p.n.e. Nubia zawładnęła Egiptem. Podczas rzymskiego panowania w Egipcie w 27 r. p.n.e., za rządów królowej Kandake, jej wojska zaatakowały Rzymian[1]. Po początkowych sukcesach (zdobycie Elefantyny, Syene i File) rzymskie wojska wyparły Nubijczyków i poprowadziły kontrofensywę zajmując Napatę. Po zawarciu układu pokojowego Rzymianie wycofali się z Nubii[2]. W kolejnych latach (wiek I-II n.e.) Nubia utrzymywała z Rzymem kontakty handlowe. Rzymskie wyroby luksusowe znajdowano w nubijskich grobach królewskich z tego okresu[3]. W III wieku na terenie królestwa Meroe pojawiły się plemiona Nuba, od których pochodzi dzisiejsza nazwa Nubii.

W VI wieku część Nubii została podbita przez Aksum. Odtąd stopniowo ulegała chrystianizacji. W VI i VII wieku powstały dwa, walczące ze sobą, państwa chrześcijańskie: Alodia i Makuria. Najazdy Arabów w VII wieku spowodowały izolację Nubii od innych krajów chrześcijańskich. Jednak samo wyparcie chrześcijaństwa przez islam nastąpiło dopiero między XIV a XVI wiekiem, kiedy to terytorium Nubii zostało podbite przez muzułmanów. Od XVI wieku Nubia znajdowała się w granicach sułtanatu Sennar. W latach 1821-1832 została podbita przez paszów Egiptu.

W latach 1958-1964 miała miejsce międzynarodowa akcja ratowania zabytków Nubii pod patronatem UNESCO, przy udziale Polski.

[xys]

Kadesz nad Orontesem, Kadesz, Kedesz, Kinza – miasto i twierdza w starożytnej Syrii, utożsamiane ze wzgórzem Nebi Mend nad Orontesem nieopodal Damaszku.

Współcześnie Kadesz jest utożsamiany ze wzgórzem Nebi Mend na równinie Homs. Wzgórze zlokalizowane jest nad Orontesem na odcinku pomiędzy Libanem a Antylibanem i ciągnie się na długość około jednego kilometra.

Badania archeologiczne na Nebi Mend rozpoczęły się w latach 1921–1922. Prowadził je Maurice Pezard. Odkryto cztery warstwy archeologiczne. Najstarszą, czwartą, początkowo błędnie datowano na czasy panowania w regionie Amorytów. Pogląd ten został zweryfikowany po znalezieniu ceramiki z okresu hyksoskiego – XVII–XVI wiek p.n.e. Chronologię tę potwierdziło odkrycie glacisu (stoku bojowego) Hyksosów. III warstwa datowana jest na epokę późnego brązu (XVI–XIII wiek p.n.e.) i przypada na okres syryjsko-hetycki w dziejach miasta. W tej warstwie odkryto pozostałości po miejskich murach, wzniesionych z cegły szlamowej w czasach świetności Kanaanu. Z tego okresu pochodziła także górna część steli Setiego I. II warstwa chronologicznie odpowiada epoce żelaza i okresowi syryjsko-fenickiemu. Najmłodsza, nazwana grecko-syryjską, zawiera ślady osadnictwa z epoki hellenistycznej i rzymskiej. Przypuszczalnie za Seleucydów powstały mury miejskie, do wzniesienia których wykorzystano cegłę z warstwy syryjsko-hetyckiej[1].

Historia

Najstarsza wzmianka o Kadesz w źródłach pisanych datowana jest na XV wiek p.n.e. (prawdopodobnie 1468 rok p.n.e.) w związku z bitwą pod Megiddo, którą stoczył faraon Totmes III z koalicją kananejską. Podczas szóstej wyprawy faraona na Bliski Wschód Kadesz został zdobyty i zniszczony. Wyprawa Amenhotepa II na Syrię w połowie XV wieku p.n.e. zakończyła się złożeniem wierności Egiptowi przez władcę Kadesz. Na początku XIV wieku król hetycki Suppiluliuma I w wyniku kampanii przeciwko Mitanni zajął Kadesz. Miasto w drugiej połowie XIV wieku p.n.e. dwukrotnie bez powodzenia buntowało się przeciwko Hetytom. Rebelie zakończyły się podpisaniem traktatu pokojowego. Pod koniec XIV wieku Seti I stoczył pod Kadesz bitwę z Hetytami, a miasto złupił. Wynik swojego zwycięstwa odnotował na reliefie w Karnaku w świątyni Setiego. W połowie XIII wieku p.n.e. Ramzes II walczył pod Kadesz z Hetytami[2].

[xys]

https://www.google.pl/search?newwind... 8.EawZj6Ffhs8

[xys]

Składniki

1 kg chudych żeberek (najlepiej tzw paski)
0,5 kg cebuli pokrojonej w półtalarki
2 średnie obrane marchewki
2-3 liście laurowe,4-5 ziaren ziela angielskiego
soł ,pieprz do smaku
olej do smażenia

3-4 os.
60 min
średnie
przystępne

Przygotowanie

żeberka umyć,pokroić na kawałki,posolić ,popieprzyć i obsmażyć na oleju,następnie wyłożyć do płaskiego garnka.

pokrojoną cebulę podsmażyć na tym samym oleju,posolić,dodać do żeberek.

do garnka dołożyć marchewkę i przyprawy,dolać do połowy wody,żeberka nie muszą być zanużone,bo mają się dusić,a nie pływać.

dusić pod przykryciem ok.1 godz.Po ugotowaniu można zagęścić mąką z wodą,ale jest to niekonieczne ,gdyż ta ilość cebuli powoduje,że sos nie jest wodnisty.Ale oczywiście to rzecz gustu i smaku.

[xys]

Wieprzowe żeberka w miodowej cebuli z papryką
www.youtube.com/watch?v=F7iMV9Z07Qw‎

[xys]

Żeberka Wieprzowe po ...
www.youtube.com/watch?v=xLJWxEYQHXk‎

[xys]

Rozmarynowe żeberka pieczone z ziemniakami
www.youtube.com/watch?v=7zxzjU9dEXM‎

[xys]

Żeberka wieprzowe w sosie własnym
www.youtube.com/watch?v=Q2MSXVCqIRI‎

[xys]

http://www.youtube.com/watch?v=j-ivOCixmzM