Cztery Pory Roku *** LATO ***

[tar-ninka]

Napisał kpwalski

Ja

Czy piątej klepki
brak mi w rozumie,
gdyż czasem zaklnę,
gdy jestem w tłumie.

Bo ja się wnerwiam,
gdy na ulicy
z dala ktoś do mnie:
,,cześć stary!,, krzyczy.

Wtedy się prężę,
wyciągam szyję,
niech patrzy sobie,
że dziarsko żyję.

Włosy mam siwe,
owszem, nie powiem...
ale młodzieńcze
fioły w głowie.

Bowiem do młodych
dziewcząt, gdy piękne
idąc ulicą
czuję wciąż miętę.

A ten mi tutaj
,,stary" powiada
i przyjacielsko
wyciąga grabę.

Teraz się tłukę
z mymi myślami:
czy jestem stary,
powiedzcie sami?
Kp.

Staszku jak ja lubie te twoje wierszowane rozważania
"Włosy mam siwe,
owszem, nie powiem...
ale młodzieńcze
fioły w głowie."
i u mnie podobnie tylko że czasami
"duch ochoczy ale cialo mdłe" jak powiedział ktos mądry

Giotko

[kpwalski]

[gjotka]

Pozdrawiam

[kpwalski]

Gjotka, ślicznie wyglądasz na Twoim rowerku!

[gjotka]

Lato, lato, lato czeka

Ruch i aktywny wypoczynek to doskonały sposób na utrzymanie zdrowia, zarówno psychicznego, jak i fizycznego. I to w każdym wieku. Najważniejsza jest jednak regularność, ponieważ tylko systematyczne ćwiczenia wpłyną korzystnie na cały organizm. A i samopoczucie seniora będzie zdecydowanie lepsze.



Wszystkie moje obrazy pochodzą z netu. Nooo, prawie wszystkie
Stanisławie, pozdrawiam Cię bardzo serdecznie
Tworzysz fantastyczne wiersze

[tar-ninka]

. . . . . .
Czego sierpień nie dowarzy, tego wrzesień nie doparzy.

Z sierpem w ręku witać sierpień, wiele uciech, wiele cierpień.

Gdy na początku sierpnia skwar trzyma, to nieostra bywa zima.

Gdy w dni sierpnia spieka wszędzie, tedy długa zima będzie.

[tar-ninka]

. . . . . .

[kpwalski]

Korona wirus

Znowu korona szaleć zaczyna,
lekarze jednak stoją naprzeciw
każą z ukłonem się nam wypinać
i będą szczepić, i będą szczepić.

Ze strzykawkami, jak z dzidą w dłoni
stają, jakwojsko nasi medycy,
by dziarsko nasze zdrowie ochronić,
choćby i kiepskie były wyniki.

Krzywa wykresu przez to nie spadnie,
wirus już widział nie takie leki
lecz wypcha temu kieszonek ładnie,
kto lek wymyślił aby nas szczepić.

Korona wirus-to jest wróg sprytny,
zmiesza się z grypą, gdy przyjdzie zima
i będziesz kichał kołdrą okryty,
nawet nie wiedząc, gdzie jest przyczyna.
Kp.


Gjotka, rowerek i przyroda są sprzymierzeńcami w te trudne dla nas czasy. Zdjęcie super.

Władziu, przysłowia są mądrością narodu ale oprócz przysłowia dobrze jest poczytać o długoterminowej pogodzie. Śliczny, sierpniowy obrazek.

[gjotka]

WYSOKIE DRZEWA

Leopold Staff

O, cóż jest piękniejszego niż wysokie drzewa,

W brązie zachodu kute wieczornym promieniem,

Nad wodą, co się pawich barw blaskiem rozlewa,

Pogłębiona odbitych konarów sklepieniem.



Zapach wody, zielony w cieniu, złoty w słońcu,

W bezwietrzu sennym ledwo miesza się, kołysze,

Gdy z łąk koniki polne w sierpniowym gorącu

Tysiącem srebrnych nożyc szybko strzygą ciszę.



Z wolna wszystko umilka, zapada w krąg głusza

I zmierzch ciemnością smukłe korony odziewa,

Z których widmami rośnie wyzwolona dusza...

O, cóż jest piękniejszego niż wysokie drzewa!



Pozdrawiam

[tar-ninka]

Staszku natępny obrazek do kolekcji twoich "wirusowych" wierszy
. . . . . . .

Gjotko też Cie pozdrawiam

[kpwalski]

Gjotko, piękny wiersz, któżby nie lubił drzew, ich szumu i zapachu.

Władziu, bardzo dziękuję za rysunek, humorystycznie to wykonałaś.

[Kasandra1]

Pozdrawiam Was wszystkich w niedzielne popołudnie

[kpwalski]

Kasandro, bardzo mi się ten wiersz podoba, kim bylibyśmy bez marzeń?

[kpwalski]

By w literach sens mój scalić,
w całość włączyć rymów bycie,
chcę ozdobić w barwny szalik
wiersz, by w ślicznych był okryciach.

To, co w życiu jest przeżyciem,
przyozdobię w wersów stroje,
każdy wyraz będzie kwiatem,
gdy go ujmiesz w ręce swoje.

Przez otwarte okno tęsknot
wyślę w świat nadziei skrawek,
może wróci jako klejnot,
który w ramkę go oprawię.

W labiryncie myśli splotów
trudno znaleźć sedno istnień,
czy więc zechcesz wśród polotów
wzniosłych myśli, mi się przyśnić?

Nie odtrącaj go bezwiednie,
by przywrócić bytu szarość,
życie takie jest powszednie,
gdy w nim marzeń jest zbyt mało!
Kp.


Kasandro, Twój przytoczony wiersz bardzo mi się spodobał, co pisałem już przedtem więc szybciutko swój napisałem niby trochę o marzeniach.

[tar-ninka]

Kasandro , Staszku
Staszku a mnie sie taki twoj wiersz przypomniał

. . . . . .

[kpwalski]

Władziu, często zadaję sobie takie pytanie. Staram się dla ludzi być pożyteczny.
Dziękuję za ozdobienie wiersza, ślicznie Ci to wyszło.

[Bachorek]

Mimo lata i dobrej pogody melancholia jakaś mnie dopadła
i znalazłem wiesz o życiu / a właściwie prozę / który oddał atmosferę moich przemyśleń...


Proza życia
To nie poezja, lecz proza.

Rodzimy się w objęciach matki,czule uczymy sie jak żyć.
Jako dzieci czujemy się bezpiecznie, nie myślimy co będzie, co przyniesie następny dzień.
Mamy swoje radości i małe smutki.
Przychodzi czas, kiedy jak każdy owoc dojrzewamy, wtedy nadchodzi pierwsza miłość, rozstanie, rozczarowanie, brak zrozumienia dla siebie i innych.
Wtedy to pragniemy schować się w krainie marzeń wyobrażając sobie idealny świat, w którym nie ma miejsca na łzy, ból i zmartwienia.
Niestety mijający czas bezlitośnie prowadzi nas w krainę dorosłości,gdzie czy nam się podoba,
czy nie, sami zapisujemy białe, czyste kartki
własnej książki.
Spisujemy historie życia.
I czym ona jest?
Pięknym kwiatem rozchylającym swoje płatki ku słońcu.
Niebem, nad którym w chwilach szczęścia błyszczą barwy tęczy.
Gdy spadnie deszczyk, maleńki jak mżawka, lekko pobudzi nas do dalszego życia.
Lecz bywa tak, iż spadnie na niego grad, niszcząc to co tak pięknie zakwitło. Nikną barwy tęczy.
Zmęczeni tym co umiera pragniemy zmiany, prosimy o wiatr, który rozgoni ciemne chmury i odsłoni słońce, słońce nadziei.
Nasze serce choć zranione, wciąż jest gotowe przyjąć to co dobre.
Zbyt ostrożni, mniej ufni, ale wciąż szukający przystani, miejsca odpoczynku, szczęścia, wytchnienia, krainy marzeń, w której wszystko
musi się udać.
Choć nasze życie jest krótkie, jak dni bytu motyla, tęsknimy za każdą chwilą-chwilą radości, niezapomnianą, piękną jak róża pozbawiona
kolcy.
Lecz tak naprawdę to one sprawiając nam ból uszlachetniają naszą osobowość powodują, iż jesteśmy bardziej czuli na ludzkie cierpienie
i mniej skłonni do ranienia serc.
Patrząc w niebo, obserwując kłęby chmur podróżujących w przestworzach, pragniemy znaleźć się na obłoku.
Ten miękki, przyjemny, o cudnym kształcie kawałek nieba, niech nas zaniesie tam, gdzie wszystko będzie proste.
Lecz życie w niebie jest nie dla nas, więc zróbmy wszystko, by ziemia, była krainą radości, miłości i zrozumienia.
Zatrzymajmy sie na chwilę, nie biegnijmy zbyt szybko, by to co wzniosłe, cudowne i wieczne nas nie ominęło.
Nie zwiędnijmy niczym kwiat, nie wiedząc, iż tym co naprawde się liczy jest bratnia dusza, która pomoże nam żyć.

autor

kesja55

[tar-ninka]

Bachorku i mnie tez "coś" dopadło
Czasami życie boli.
Lubie wtedy czasami uciekać w poezje..

Piękny wiersz naszego poety Staszka /nie zdązylam go jeszcze oprawić/

Życie

Świat nie jest wredny, to tylko splot zdarzeń
rozwinął dla mnie niewłaściwe żagle
i zamiast płynąć gdzieś na wyspę marzeń
przygnał mnie tutaj gdzie się czuję podle.

Więc siedzę teraz nad jeziora brzegiem
jak ptak co wypadł z gniazda rodzinnego
gdzie nawet fale rozpędzone z gniewem
zajadle tłuką kępy traw przy brzegu.

Rozważam życie i chociaż się streszczam
od "Ż" począwszy, a kończąc na kropce,
widzę w nim tylko chamstwa i szyderstwa,
choć chciałem dobrze, jest mi dobro obce.

Nie wierzę w szczerość wyciągniętej dłoni,
(wciąż jeden palec jest w bok skierowany),
zresztą nie proszę i nie błagam o nic
każdy ma swoje potknięcia i rany.

Nie ważne przeto żale i lamenty
świat przecież częściej śmieje się niż płacze
i choć zmartwiony jestem i pogięty,
kogo obchodzą moje konsternacje?
autor: kpwalski

[Bachorek]

[quote=tar-ninka]Bachorku i mnie tez "coś" dopadło
Czasami życie boli.
Lubie wtedy czasami uciekać w poezje..


Bardzo cenię poezję Staszka bo jest prosta a jednocześnie
oddaje głębię różnych uczuć zrozumiałą dla każdego .
Wiersze jego są bardzo aktualne ...i zmuszają do zastanowienia się np nad życiem ...

[kpwalski]

Władziu, dziękuję za przytoczenie mojego wiersza!

Bachorku, ja odwrotnie, po przeżytych nieszczęściach czuję się obojętny na bóle innych. Jest mi przez jakiś czas wszystko obojętne. Nie potrafię być wtedy wrażliwy na innych nieszczęścia zanim swoje nie przetrawię. Pięknie opisana jest twoja proza, trochę się nią wzruszyłem dlatego piszę. Pozdrawiam życząc Wam tobie i Władzi więcej lepszych dni!