Kącik poezji własnej i innych autorów - część XIV

[Astra]

Halinko
Witaj Kaimo...piękny wiersz
Mam nadzieję, że zagościsz na dłużej

Kobieta

kiedy w płatkach róży
podarujesz słowo ‘kocham’
odpowiada
- twoja jestem

kiedy płacze to goryczą zranionego serca
łzami się przelewa
poza tamy smutnych rzęs

a pięknieje blaskiem światła i błękitu
kiedy w łonie nosi nowe życie
kocha bezgranicznie
słowo ‘mama’
dla niej jest magiczne

o zachodzie myśli o spełnionych chwilach
nocą marzy w świetle gwiazd
a za dnia spełnia swe marzenia
znosi przeciwności losu
wypatruje słońca czerpiąc z niego siłę

bo kobieta to jest
piękno, miłość
to cudowny kwiat
lecz wymaga ciepła i czułości
jeśli z sercem jej to dasz
to obsypie cię
płatkami szczęścia.

Astra

obraz V. Volegov

[Irenna]

"Czy to już przedwiośnie
bo śpiew ptaków niesie nuty radosne
a wiatr z chmurami tanecznym walcem
splata słoneczne warkocze"

Astro,wspaniały,słoneczny wiersz...cieplej się robi w duszy...
Pozdrawiam serdecznie!

[bronczyk]

Kaimo wiersz jeden, a ile w nim emocji i tęsknot. Dzięki za możliwość przeczytania i przeżycia.
Astro pięknie kobiecość ujmujesz. Ta nasza, piękna strona jest ci najbardziej znana.

[Astra]

Irenko, dziękuję za odwiedziny i miłe słowa
Halinko, wierna czytelniczko


Pocieszenie

Czasami w dłoniach niosę pustkę,
bo słowa są bezdźwięczne
zastygłe miłością i oddaniem,
bo nie wiem jak pocieszać ciebie
gdy pocieszenie nie jest gestem,
lecz tylko e-mailem w pustce wirtualnej
szklanym dotykiem na ekranie
więc tylko szybkim biciem serca, palcami ukojenia
na klawiaturze wystukuję
…przytulam cię kochanie.

24. 02. 2015
Astra

[bronczyk]

Astro tak to jest w dzisiejszych czasach. Niby blisko, a daleko tak.

[Kaima]

Dziękuję za przychylne opinie, bardzo mnie ucieszyły.

[bronczyk]

Kaimo będę wdzięczna za jakiś nowy wiersz.

[Kaima]

Kiedyś zafascynowały mnie książki Whartona. Przeczytałam wszystkie dostępne i pewnie za jakiś czas będę czytała je ponownie. A teraz wierszyk zainspirowany książką "Dom na Sekwanie".

Budowanie domu

Trochę naiwnych marzeń
Kilka wiosennych wspomnień
Połączyć supłem pamięci
Położyć mocny dach
Z niepamiętanych snów
Szczeliny zazdrości
Załatać tęsknotą
Wstawić okna z dawnych złudzeń
Z firankami niepewności i nadziei
Włożyć do skorupki orzecha
Z bibułkowym żaglem
Niech żegluje po rzece
Ujarzmionej codzienności.

[Astroida]

Znalazlam to w necie, niestety bez podpisu autora.
To wielka sztuka umieć żyć
Znajdować dobro, omijać zło.
Pragnąć Miłości i bez niej być
Doceniać przyjaźń, nie zejść na dno!!!

To wielka sztuka, umieć rozumieć
Ludzkie przywary i cudzy ból.
Czyjeś cierpienie, kruchość istnienia
Istotę grzechu, wymowę słów...

To wielka sztuka, cieszyć się życiem
Na przekór wichrom, żywiołom burz!!!
Umieć przeżywać uroki świtu
Trudne problemy, noce bez snu...

To wielka sztuka - witać uśmiechem
Każdy dzień nowy, choć Serce drży...
Wszak myśl ulotna powraca echem
Sztuką jest - umieć żyć!!

Zdumałam się mocno nad tekstem wiersza

[bronczyk]

Kaimo musiałam, musiałam skopiować wiersz. Urządzę sobie dom.
Dzięki.
Astroido jakbyśmy tę sztukę opanowali to chyba anioły bardziej grzeszne byłyby.

[tar-ninka]

. . . . . . . . .

Dzisiaj składamy zyczenia Helenom..
Kasydo- Lenko pamiętam
często wracam do twoich pięknych wierszy.

[bronczyk]

Tar-ninko przepiękna grafika. Żal mi Kasydy, żal, że już nie napisze ani słóweczka, ale jak patrzę na twoją pracę to wiem, że coś Helenka po sobie zostawiła.

[Astra]

Halinko
Kaimo, dom marzeń
Astroido, ja też taka idealna nie jestem
Wiersz Kasydy, wzruszający, do tego przepiękna grafika Tarninki, która dawno nie zaglądała

Dla odmiany, coś wesołego


Niewinny sen...

Dlaczego wciąż powracasz
jak zjawa w środku nocy,
gdy snem bezbronna, słaba
spoczywam w łóżku swoim

na usta zwilgotniałe
marzeniem, niedosytem,
sprowadzasz ciepło szeptu
…to ja, twój anioł nocy

na drodze do ruczaju,
gdzie śnię o łąkach, kwiatach
częstujesz poziomkami
smakuję je powoli
czerwienią barwią wargi,
lecz ty je spijasz
bezwstydnie i zachłannie

a teraz dłonie twoje
zbyt śmiało poczynają
chcę zbudzić się
lecz jeszcze zwlekam,
…ja tylko przecież śnię

i niby cię odtrącam,
bo serce mam zajęte
on śpi u boku mego,
lecz to jest tylko sen,
a śnienie nie jest grzechem
niech więc te noce …nasze będą,

…a on niech śpi spokojnie
w niewiedzy sennej, błogiej.

Astra

[Honoratka]

Astro - niewinny sen?

Tak mi się marzy ...

Czas rozbudzić już wiosnę
tak na dobre, na dłużej
niech w sukience zielonej
wraca z długiej podróży.

Pędzlem szarość rozbarwi
wierzbom ożywi soki
zabrzmi chorał, jak dawniej
pośród braci skrzydlatej.

Poprzez pola i łąki
powędruje z kwiatami
jasny rozepnie błękit
nad czterema stronami.

Ach! Rozbudzić już wiosnę
niechże spieszy tu do nas!
Gdy przywita się z deszczem
to zatańczy - szalona.

Honoratka

[bronczyk]

Astro anioł nocy wyśniony, wymarzony , taki z mgieł i chmur, a jednak pełen czaru i cielesności. Do pokochania przez każdą kobietę.
Honoratko tego mi trzeba. Tej wiary, że jeszcze będzie radośnie, jeszcze będzie cudownie. Wiersz to zapowiada i tak się stanie. Wystarczy do szczęścia błękit i łąki umajone. Mało i dużo jednocześnie.

[Kaima]

Astro, sen, jaki z pewnością śni ogromna liczba kobiet. Ale, niestety, obudzić się trzeba...
Honoratko, mnie też się marzy wiosna... Może taka? Radosna i figlarna śpieszy się do nas.

[Astra]

Halinko :)
Kaimo
Honoratko, bardzo ładnie o wiośnie

Ja też o wiośnie, ale na wesoło

Co mi tam…

rozsypały się zawilce kwiatostanem różu
i krokusy szafranowe
tylko drzewa szarobure
tęsknią za sukniami z seledynu,

moje serce śpiewa,
bo tęsknota za wiosennym
brzmieniem ptaków,
kolorami jak z bajkowych snów
już sączyła rzewnym smutkiem

dziś założę kurtkę w kwiaty
i otulę się szalikiem w czerwień zwiewną,
buty mam pomarańczowe w limonkowe wzory
co mi tam,
niech szaleństwo trwa…

a do tego mam torebkę
w niej wspomnienia wiosny zeszłorocznej
trochę smutnej, nostalgicznej
pod podszewką jeszcze łza

więc zamienię ją na plecak
i wyruszę w drogę, gdzie mnie czeka
niewiadoma, chociaż wiatr już szeptał o miłości,
co mi tam,
niech szaleństwo trwa…


3. 02. 2015
Astra

[Kaima]

Astro, poczekaj, idę z tobą! Tylko muszę najpierw skompletować przyodziewek.

[bronczyk]

Astro szalej, odkrywaj świat kolorowy. Cudnie będzie wtedy żyć.

[senesco]

To spolszczenie publikowałem na blogu, ale pozwalam sobie podrzucić.
Tekst ma zabawną historię, bo od lat - po dziś dzień - posądzany o autorstwo jest Pablo Neruda, choć dnia pewnego Martha Medeiros się przyznała.
Martha Medeiros jest dziennikarką i poetką brazylijską. Napisała felieton. Nie odbił się echem. Ale ktoś poukładał go w formę wiersza, na wzór Nerudy i ...
Myślę, że tekst warto jednak zapamiętać.

Powolne umieranie

Umiera powoli,
kto nie podróżuje,
kto nie czyta,
kto nie słucha muzyki,
kto nie odnajduje w sobie wdzięczności.
Umiera powoli,
kto zabija w sobie miłość,
kto do nikogo nie wyciąga pomocnej dłoni.
Umiera powoli,
kto stał się niewolnikiem nawyków,
powtarza codziennie te same czynności,
kto przywiązał się do marki i każdego dnia kupuje to samo,
kto nie odważy się zmienić koloru ubioru,
lub nie rozmawia z kimś, kogo nie zna.
Umiera powoli,
kto nie ma w sobie pasji i boi się odrobiny szaleństwa,
kto woli emocje,
które odbierają blask oczom
i chronią serce przed wzruszeniem.
Umiera powoli,
kto nie zawróci, będąc nieszczęśliwym
w swojej pracy lub miłości,
kto nie ryzykuje pewnością czy też niepewnością,
by ponownie marzyć,
kto nie pozwolił sobie, choćby raz w życiu,
wyzwolić się od rozsądnych rad…
Żyj już dziś!
Zaryzykuj już dziś!
Zrób to już dziś!
Nie pozwól sobie powoli umierać!
Nie dopuść, by czuć się nieszczęśliwym!