Cztery Pory Roku***JESIEŃ ***

[tar-ninka]

. . . . . . .

[gjotka]

Jan Brzechwa

DZIEŃ ZADUSZNY

Kiedy miedzianą rdzą
Pożółkłych jesiennych liści więdną obłoki,
Zgadujemy, czego od nas obłoki chcą,
Smutniejące w dali swojej wysokiej.

Na siwych puklach układa się babie lato,
Na grobach lampy migocą umarłym duszom,
Już niedługo, niedługo czekać nam na to,
Już i nasze dusze ku tym lampom wkrótce wyruszą.

Jeżeli życie jest nicią - można przeciąć tę nić,
I odpłynąć na obłoku niby na srebrnej tratwie...
Ach, jak łatwo, ach, jak łatwo byłoby żyć,
Gdyby nie żyć było jeszcze łatwiej!

Tar-ninko, Stanisławie

[gjotka]

Jesienna piosenka

Listopad – mój dobry brat
chowa w rękawach ptaki
nastroszone puszyście
i zasypia z twarzą wtuloną
w ciepłe jesienne liście

W ciepłe jesienne liście
barwy ochry i miodu
z zapachem więdnącej rezedy
przywiane wiatrem z ogrodu

Przywiane wiatrem z ogrodu
w ametystowym zmierzchu
śpiewają sny listopada
o tym co było i przeszło

o tym co przeszło
minęło
jak ptaki odlatujące

Autor: Ewa Najwer

Pozdrawiam

[gjotka]

"Nie opieraj się o słońce"

Nie opieraj się o słońce, bo gorące.
Na historii nie rozwieszaj dat.
Czyjeś słowa topniejące gdzieś na łące.
Kalendarze naszych zysków oraz strat.

Nie opieraj się o zegar, bo godzina
zapomina się na zawsze już.
Twoja wina. Moja wina. Na malinach.
Na sukience zardzewiały róż.

Nie opieraj się o pewność bo zawodzi,
bo uwodzi nas fałszywy trop.
Nie opieraj się o gwiazdę, która wschodzi,
która wschodzi, kiedy wokół mrok.

Nie opieraj się o słońce, bo gorące,
bo na lace topniejący czas,
bo godzina zapomina, bo na łące,
bo gorące jeszcze serca w nas...
Nie opieraj się...

- Ewa Lipska

Pozdrawiam:)

[gjotka]

Emily Jane Brontë
(1818-1848)

Leć, liściu, leć...

Leć, liściu, leć; giń, więdnij, różo;
Niech dzień się skraca, noce dłużą;
Mnie każdy liść o szczęściu śpiewa,
Spadając z jesiennego drzewa.
Uśmiechnę się, gdy wieńce śniegu
Zakwitną zamiast róż szeregu.
Zaśpiewam, gdy upadkiem nocy
Dzień jeszcze posępniejszy wkroczy.

przełożyła Ludmiła Marjańska

Pozdrawiam

[Stefan]

Piękna ta mgła! Urok i melancholia .




Mam podobne, ale to już nie to .




Pozdrawiam.

[gjotka]

Kazimiera Zawistowska

Lubię barwy

Lubię barwy przymglone, miękkie i spłowiałe,
Blade tęcze, rzucone w gotyckie arkady -
I przesiany przez liście lubię promień blady,
Którym słonce ozłaca tumy spustoszałe.

Lubię mroki w marmury otulone białe,
Rozwleczonych kadzideł błękitnawe ślady
I rzewne, średniowieczne, naiwne ballady -
W dźwięk gitary zaklęte idylle nieśmiałe.

I lubię w starych freskach prześnione gawoty,
I spłowiałych jedwabi romantyczne wonie,
Miłosnych talizmanów sczerniałe pozłoty

I tęskną pieśń truwerów na taras balkonie -
Pieśń miłosną, co lecąc w omszone krużganki
Nad krosnami samotnej drżała kasztelanki.

Stefanie, "lubię barwy przymglone, miękkie i spłowiałe" dziękuję za śliczne zdjęcie, takie trochę mroczne.....
Pozdrawiam

[gjotka]

Edward Stachura

Opadły mgły, wstaje nowy dzień

Opadły mgły i miasto ze snu się budzi,
górą czmycha już noc.
Ktoś tam cicho czeka, by ktoś powrócił,
Do gwiazd jest dalej niż krok!
Pies się włóczy pod murami - bezdomny,
Niesie się tęsknota czyjaś na świata cztery strony!
A Ziemia toczy, toczy swój garb uroczy;
toczy, toczy się los!

Ty, co płaczesz, ażeby śmiać się mógł ktoś
- Już dość!
Odpędź czarne myśli!
Dość już twoich łez!
Niech to wszystko przepadnie we mgle,
Bo nowy dzień wstaje,
Nowy dzień!

Z dusznego snu już miasto tu się wynurza,
Słońce wschodzi gdzieś tam,
Tramwaj na przystanku zakwitł jak róża;
Uchodzą cienie do bram!
Ciągną swoje wózki - dwukółki mleczarze;
Nad dachami snują się sny podlotków pełne marzeń!
A Ziemia toczy, toczy swój garb uroczy;
Toczy, toczy się los!

Ty, co płaczesz, ażeby śmiać się mógł ktoś
- Już dość!
Odpędź czarne myśli!
Porzuć błędny wzrok!
Niech to wszystko zabierze już noc!
Bo nowy dzień wstaje,
Bo nowy dzień wstaje,
Nowy dzień!

Pozdrawiam

[gjotka]

Fot. Kobra

Ryszard Mierzejewski

Jabłka-wiersze

W zapomnianym ogrodzie
z dala od zgiełku
na drzewach rosną wiersze
wysłużone sękate
ramiona trzymają je dumnie
przytulają do piersi
pucułowate rozkrzyczane
czerwono-złote buzie

Zwolnij wędrowcze
popatrz tu wyczytaj ile w nas
soczystej mądrości
o tobie i o nas
i o strumyku górskim nucącym
swoje melodie i o tych
owcach obok
prowadzonych na wypas
i o lesie wystrojonym jesiennie
i o tym maleńkim piórku
zgubionym przez ptaka w locie
leżącym samotnie
wśród
opadłych liści na twojej drodze

Pozdrawiam cieplutko i jeszcze jedno jabłuszko dodaję:

Mieczysław Wojnicki - Jabłuszko pełne snu


https://www.youtube.com/watch?v=v7RqNeoXKRs

[gjotka]

Fotografia

Gdy się miało szczęście, które się nie trafia:

czyjeś ciało i ziemię całą,

a zostanie tylko fotografia,

to - to jest bardzo mało...

Maria Pawlikowska-Jasnorzewska

Pozdrawiam

[gjotka]

KRZYK CISZY

JADWIGA ZGLISZEWSKA

Cienie pełzają po ścianach,
mrok płaszczem otulił ziemię,
wieczór i wróżba karciana
w kominie spokojnie drzemią.

Sentymentalna muzyka,
a w ręku wina kieliszek.
Tak bezszelestnie i cicho,
a jednak i cienie krzyczą!

Cisza potrafi krzyczeć,
nawet gdy jej się nie słucha.
Cisza nie umie milczeć,
cisza bywa okrutna...

Cienie się snują po ścianach,
cienie się snują dokoła
i śmiechem nieubłaganym
najwięcej może dokonać.

Więc cisza przyjdzie nad ranem,
by tak już trwać do wieczora
i krzykiem nieubłaganym
najwięcej może dokonać.

Krzyk ciszy może zranić,
może uśmiercić człowieka.
Dlatego też czasami
człowiek przed ciszą ucieka...

Pozdrawiam

[gjotka]

Wisława Szymborska

Jawa

Jawa nie pierzcha
jak pierzchają sny.
żaden szmer, żaden dzwonek
nie rozprasza jej,
żaden krzyk ani łoskot
z niej nie zrywa.

Mętne i wieloznaczne
są obrazy w snach,
co daje się tłumaczyć
na dużo różnych sposobów.
Jawa oznacza jawę,
a to większa zagadka.

Do snów są klucze.
Jawa otwiera się sama
i nie daje się domknąć.
Sypią się z niej
świadectwa szkolne i gwiazdy,
wypadają motyle
i dusze starych żelazek,
bezgłowe czapki
i czerepy chmur.
Powstaje z tego rebus
nie do rozwiązania.

Bez nas snów by nie było.
Ten, bez którego nie byłoby jawy
jest nieznany,
a produkt jego bezsenności
udziela się każdemu,
kto się budzi.

To nie sny są szalone,
szalona jest jawa,
choćby przez upór,
z jakim trzyma się
biegu wydarzeń.

W snach żyje jeszcze
nasz niedawno zmarły,
cieszy się nawet zdrowiem
i odzyskaną młodością.
Jawa kładzie przed nami
jego martwe ciało.
Jawa nie cofa się ani o krok.

Zwiewność snów powoduje,
że pamięć łatwo otrząsa się z nich.
Jawa nie musi bać się zapomnienia.
Twarda z niej sztuka.
Siedzi nam na karku,
ciąży na sercu,
wali się pod nogi.

Nie ma od niej ucieczki,
bo w każdej nam towarzyszy.
I nie ma takiej stacji
na trasie naszej podróży,
gdzie by nas nie czekała.


Pozdrawiam

[gjotka]

Sergiusz Jesienin

Zakręciło się złoto liściaste

Zakręciło się złoto liściaste
I od liści poróżowiał zdrój,
Jak gdyby, zamierając na gwiazdę
Niósł się motyli leciutki rój.

W tym wieczorze jestem zakochany,
Bliski sercu jak parowu piach.
Wiatr – parobczak brzózce fartuch lniany
Podkasuje aż do samych pach.

Chłód jest we mnie i chłód jest w dolinie,
Mrok nadciąga – mrowie owczych stad.
I za furtką dzwonków uciszenie
Nakazuje rozespany sad.

Jeszcze nigdy tak skwapliwie zmysłów
Nie słuchałem poprzez ciała chłód.
Dobrze byłoby nad stawem zwisnąć
I jak wierzba widzieć siebie z wód.

Dobrze byłoby do stogu śmiać się,
Mordą nowiu suche siano żuć...
Po najcichszej mej radości stracie –
Nie smucić się, tylko miłość snuć.

tłum. Tadeusz Nowak

Pozdrawiam

[gjotka]

Fot. Beata Zdanowska

Leszek Waszczyński

Wyspa dla nadziei

Gdzieś czyjaś dłoń maluje słowa,
co lecą w przestrzeń jak motyle.
I w sejfie uczuć swych nie chowa,
i myśli dobrych budzi tyle.

I przez to dzień radośniej wstaje,
i ciepło wspomnień z serca. bije.
I masz z nim swą krainę bajek,
i czujesz, że naprawdę żyjesz.

Ten ktoś potrafi kochać, wzruszyć
i każdą ranę w sercu sklei.
I znowu w skołatanej duszy
odkrywasz wyspę dla nadziei.

I czujesz, że masz mniej znów lat,
jesteś dziewczynką znów lub chłopcem.
I znowu wierzysz, że ten świat
nie zeszedł całkiem na manowce.

Pozdrawiam

[gjotka]

List

Pytasz mnie, jak się czuję. Tak, jak czuć się może
Człowiek dość pełnoletni w końcu listopada,
Gdy w niebie zmierzch pochmurny i błoto na dworze,
A za oknem bez przerwy deszcz ze śniegiem pada.

Lecz zbyt o dnia i roku nie troszcząc się porę,
Bo po słocie pogoda idzie wieczną zmianą,
Więc też o wschodzie słońca wiersz piszę wieczorem,
A nokturny w słoneczne grywam tylko rano.

I jestem zawsze ufny i pełen pewności
Czekając niezachwianie tej chwili jedynej,
Gdy ujrzę, że na świecie są same radości,
I zegar na raz wszystkie wskazuje godziny.

Leopold Staff

Pozdrawiam

[gjotka]

Fot. Beata Zdanowska

Szron

Jak pięknie się zrobiło dziś!
Park pełen białych jest koronek:
Każda gałązka, zeschły liść
Są przystrojone białym szronem.
- Skąd wziął się szron taki?
Czy wiesz?
- Nie...
- To rzecz zwyczajna jest i prosta:
bielutką niby mleko mgłę
zaskoczył mróz.
I tak szron powstał.
Tak za nim noc się stała dniem,
mróz mgłę przemienił w szron po troszku...
No, teraz wiesz już wszystko.
- Wiem!
Ten piękny szron
to jest
mgła w proszku.

Jerzy Ficowski

Pozdrawiam

[gjotka]

"Co się to dzieje!"

Co się to dzieje! Co się to dzieje!
Aż lękam się wyznać to komu:
Wiecie, że słońce dziś rano
Zajrzało do mego domu.
Aż lękam się wyznać to komu...
Trza mieć odwagę - do skutku!
Złociste, wiecie, nasturcje
Zakwitły w moim ogródku.

Trza mieć odwagę - do skutku,
Więc powiem wam jeszcze coś więcej:
Śród kwiatów śmiech, wiecie, rozbłysnął,
Szczery, radosny, dziewczęcy.

O, powiem wam jeszcze coś więcej,
tylko nie śmiejcie się ze mnie:
Ja, wiecie, czekałem na nią
I nie czekałem daremnie.

Tylko nie śmiejcie się ze mnie,
Dusza ma całkiem pijana!
Rzekła mi, wiecie: jak ślicznie,
Gdy słońce w dom zajrzy z rana!

Autor: Jan Kasprowicz

Pozdrawiam

[gjotka]

Marian Ośniałowski

Listopad

Spadają w ciemność senne dni.
Nieważne, krótkie, puste, blade.
Ale po nocach nam się śni
"die Ungarische Rapsodie".

Dzwoni przez mrok, dzwoni przez mgły,
poprzez deszczową serenadę.
Cygańskim krzykiem rwie nam sny,
a świat smutnieje listopadem.

Z liści pozostał nalot rdzy
I mgła się w okna wsącza sina.
Ale węgierskiej rapsodii rytm
o słońcu nocą przypomina.

A potem świt zabiera sny,
deszczem za oknem gra aubadę.
I przemijamy jak te dni,
nieważne, krótkie, puste, blade.

Marek & Wacek - II Rapsodia węgierska

http://www.youtube.com/watch?v=VZbxKl3rGJk

Pozdrawiam

[gjotka]

Fot. Beata Zdanowska

Marzyciele

Marzyciele to ludzie prości -
Tylko mają bliżej do nieba.
Potrzebują wiele miłości,
Jak powietrze jest im potrzebna.

Każdy nosiłby głowę w chmurach
By zapomnieć o tym, co było.
Piszą wiersze o różnych bzdurach
Na papierze z różą lub lilią.

Zapatrzeni w zachody słońca
Z duszą dziecka, co nie chce dorosnąć
Mogą słuchać ptaków bez końca
I odradzać się z każdą wiosną.

Więc nie zbywaj proszę uśmiechem
Cichych westchnień i wierszy paru.
Czasem dobrze z szarej nicości
Przenieść duszę w krainę czarów.

Anna Zajączkowska

Pozdrawiam

[gjotka]

Fot. Beata Zdanowska

Wiatraki

Myśli przytupują - butami na szpilkach,
budzi się zwątpienie i kąsa jak żmija.
Bledną ideały, czy faktycznie byłam,
ile jestem warta, teraz gdy przemijam?

Żebym mogła myśleć czy w ogóle żyłam,
dzisiejszy Don Kichote wcale nie z La Manchy,
odzyskał rozsądek, nie pali, nie pija,
więc żegna złudzenia na pustej już planszy.

Twarz wykrzywiam, inni łudzą się jeszcze,
że mądrzejsi na pewno, bogatsi i cwańsi.
Pod koniec spostrzegą życia swego szlagier
a wariatka jak tańczyła, tak tańczy...

annaG

Meszuge

https://www.youtube.com/watch?v=eguArE4yZt0

Pozdrawiam